"Symphony Of Destruction" Rozdział I: Żółtodzioby

Skipper i Rico przechadzali się uliczkami słonecznego Buenos Aires. Komandosami zostali stosunkowo niedawno i wcześniej, nie mieli okazji tego uczcić, więc zamierzali to zrobić teraz, podczas wolnego. Zmierzali w stronę ulubionej knajpy młodszego pingwina, by zjeść marynowane śledzie i napić się argentyńskiego rumu, w którym obaj gustowali. Weszli w wąską uliczkę, w której się znajdowała. Nie wyróżniała się wyglądem spośród okolicznych restauracji, ale napitek oraz jedzenie były tam świetne. Gdy weszli do baru, powitały ich głośne okrzyki i gratulacje ze strony ich znajomych. Miejsce już na nich czekało, wraz z ich przysmakami. Rozmawiali o swoim teście i pierwszej, niezbyt ciekawej operacji, która polegała na patrolowaniu okolicznych wód, do czasu, aż minie domniemane zagrożenie ze strony rebeliantów z Gwatemali. Po chwili przysiadł się do nich emerytowany komandos, którego wszyscy nazywali Łysy.

- Słyszeliście nowiny? - zapytał.

Pingwiny pokręciły przecząco głowami.

- Otóż sprawa wygląda tak: sytuacja w Gwatemali robi się coraz gorsza i niewykluczone, że trzeba będzie wkroczyć zbrojnie, by zapobiec chaosowi.

- Czyli, że nici z urlopu?

- Raczej tak. Myślę, że za kilka dni ogłoszą mobilizację i większość naszych sił zostanie rzucona do Gwatemali.

- Dzięki za info Łysy - powiedział Skipper, biorąc olbrzymi łyk z kufla.

- Służę pomocą - odparł weteran, po czym wstał i odszedł do swojego stolika.

- I co o tym myślisz Rico? - spytał druha Skipper.

-Blafgrahytruflambort!

- Też tak sądzę. Łysy nie ma zwyczaju się mylić w sprawach operacji.

Dokończyli posiłek, dopili rum, po czym opuścili lokal i skierowali się do dowództwa. Po około godzinie wolnego marszu dotarli na miejsce. Nigdy nie mogli się nadziwić, w jaki sposób, taki wielki ośrodek jeszcze nie został wykryty. Z zewnątrz wyglądało to jak stara rudera, która mogła się rozpaść w każdej chwili. Jednak w środku ciągnęły się setki, jeśli nie tysiące metrów podziemnych tuneli. Po napatrzeniu się na przybytek, weszli do środka. W siedzibie zwierzęcych komandosów panował nadzwyczajny ruch i kiedy tylko chcieli wejść, zostali wygonieni.

- Widzisz Rico? Ten stary wyga nigdy się nie myli - rzekł starszy nielot, gdy znaleźli się w odległości około pięćdziesięciu metrów od budynku.

Odpowiedziała mu pytająca mina kolegi.

- Nie rozumiesz? Robią coś ważnego, czyli przygotowują operację. Wyganiają wszystkich, poza dowódcami, czyli operacja na dużą skalę. A gdzie może być teraz taka operacja? W Gwatemali! - wytłumaczył ptak.

Jego przyjaciel, po krótkim wywodzie ze zrozumieniem pokiwał głową.

- No, to teraz musimy sobie znaleźć jakieś zajęcie do czasu misji.

***

Zgodnie z przewidywaniami Skippera, powiadomienie o mobilizacji przyszło w ciągu kilku dni. Żołnierze mieli się zebrać na lotnisku o dwudziestej trzeciej, po czym mieli zostać przetransportowani do miejsca operacji. Czas oczekiwania dłużył się pingwinom nieznośnie się dłużył, jednak w końcu zaczęła dochodzić godzina dwudziesta druga, więc wyruszyli na lotnisko. Byli tam jako pierwsi, ale nie musieli długo czekać, na to, by pojawili się i inni wojskowi. O dwudziestej trzeciej na porcie lotniczym znajdowało się około trzystu zwierząt. Przełożeni zaczęli rozdzielać przydziały i samoloty. Po jakiejś godzinie wszyscy siedzieli już na swoich miejscach, ale pojazd, w którym byli Rico i Skipper, pomimo tego, że pozostałe już odleciały, nie startował. Zastanawiali się, czym to mogło być spowodowane, gdy nagle do maszyny wpadły dwa nieloty-jeden wysoki i szczupły, mniej więcej w wieku Skippera, a drugi niski i okrągły, młodszy od Rico. Mocno zaaferowani, nowo przybyli zajęli w pośpiechu swoje miejsca. Dopiero teraz Skipper rozejrzał się po samolocie. Poza nim, Rico i spóźnionymi, nie było tam ani jednego pingwina. Było tam za to sporo sokołów. Zobaczył, że jego towarzysz pogrążył się w głębokim śnie, zresztą, tak jak reszta zwierząt znajdujących się w samolocie. Starszy nielot stwierdził, że i jemu przydałby się sen.

***

Na miejsce dolecieli około szóstej nad ranem. Skipper jako jedyny nie spał już od kilku minut. Pozostali obudzili się dopiero, gdy w ich twarzy uderzył chłodny wiatr. Do luku wszedł wysoki, mocno umięśniony pingwin, którego ciało było poznaczone bliznami i krzyknął:

- Wstawać panienki! Koniec łaskotek, wyłazić mi stąd, ale już! Kto nie wyjdzie stąd w ciągu dziesięciu sekund, będzie miał zdrowo przerąbane! - darł się ptak.

Skipper bez zastanowienia wręcz wyleciał z maszyny i stanął na trawie przed nią na baczność. Po kilku sekundach dołączyło do niego kilka sokołów i Rico. Pozostali w samolocie musieli słuchać długiej reprymendy przełożonego. Po zakończeniu przemówienia, dowódca kazał im dołączyć do szeregu i zwrócił się do Skippera:

- Brawo żołnierzu! Ustawiliście się tutaj przed wszystkimi! Jak się nazywacie?

- Skipper, sir!

- Nazwisko?

- Nie mam nazwiska, sir.

- A to czemu? - zapytał zaciekawiony pingwin.

- Moi rodzice zginęli, gdy byłem dzieckiem, sir.

- Dobrze więc, szeregowy Skipper. Uzyskujecie pochwałę, za postawę - rzekł łagodnie nielot, po czym wrzasnął na całe gardło - A teraz, jak już powiedziałem, koniec zabawy! Do bazy głównej jest dziesięć kilometrów, a my już powinniśmy być co najmniej w trzech czwartych drogi! Ruchy, ruchy, ruchy! Nie stać tak! Ruszamy!

Po tych słowach rozpoczął bieg. Skipper i Rico biegli niestrudzenie za nim, podczas gdy, pozostali padali z wycieńczenia. Teren, przez który się przeprawiali, nie należał do łatwych, więc dotarcie do celu zajęło im sporo czasu. Po znalezieniu się na miejscu pingwiny były trochę zmęczone, jednak nie w takim stopniu, jak reszta ich oddziału. Zastali rozgrzewających się towarzyszy broni. Do ich przełożonego podszedł inny pingwin i powiedział:

- DeWard! Co ci tak długo zeszło stary?

- A daj ty spokój. Dwie trzecie tych panienek spało, gdy wylądowali. Tylko kilku ma głowę na karku. Do tego ich samolot spóźnił się o jakieś dwadzieścia minut.

- Czemu?

- A zapomniałem się zapytać - odparł DeWard i zwrócił się do Skippera - Szeregowy, czemu się spóźniliście?

Lekko zakłopotany Skipper odrzekł:

- Nie jestem pewien sir, ale myślę, że mogło to być spowodowane spóźnieniem niektórych pasażerów.

- Których?

Zanim zdołał odpowiedzieć, twarze wszystkich zwróciły się w kierunku wysokiego pingwina i jego druha.

- Rozumiem. Dobrze, z waszą dwójką pogadam później, a teraz trening.

Dało się usłyszeć kilka westchnień.

***

Skipper wraz z Rico weszli do swojej kwatery i padli na prycze. Trening był o wiele cięższy, niż się spodziewali. Ich mięśnie rozrywał ból, a jutro miała czekać ich powtórka z rozrywki. Starszy pingwiny zaobserwował, że w pokoju były cztery łóżka. Po chwili do pomieszczenia wpadły nieloty, które spóźniły się na lot. Przyjaciele podnieśli się z posłań, by powitać nowo przybyłych. Jednak ci, od razu usiedli na swoich miejscach. Trwali przez chwilę w ciszy, którą przerwał Skipper:

- Sory za to, że was wsypałem…

- Nie szkodzi. To była nasza wina - odparł wyższy z pingwinów.

- Czyli nie ma między nami wrogości?

- W żadnym stopniu.

- Świetnie - powiedział z pewną ulgą Skipper, po czym dodał - A jak się nazywacie?

- Ja jestem Kowalski, a mój towarzysz to Szeregowy.

C.D.N.

Liczę na komentarze...