"Blowhole's Legacy" part 6

Mam nadzieję, że tym razem notka wypadnie lepiej niż ostatnio. Wiem, że nie grzeszy długością, ale zawsze…

Sześć pingwinów lustrowało nowo przybyłych wzrokiem. Towarzysz dowódcy rzeczywiście był do niego rażąco podobny. Różnica ich wzrostu wynosiła około kilku centymetrów. Jednak od razu poznali Skippera z powodu blizny. W oczy rzucił im się jeszcze jeden szczegół. Mianowicie to, że jego kompan miał brązowe oczy, a nie błękitne, tak jak Skipper. Obaj o czymś rozprawiali donośnie się przy tym śmiejąc, kiedy doszli do pozostałych ptaków.

- Całkiem wesołą gromadkę tu zebrałeś - rzekł Neil z ironią.

- Nie przeczę. Panowie, przedstawiam wam mojego brata, Neila.

- To szef ma brata? - spytał Szeregowy.

- Jak widać. A teraz wracajmy do bazy i omówmy plan działania!

***

Kowalski przestał liczyć dni. Całkowicie stracił poczucie czasu. Posiłki nie przynosiły ukojenia, tylko przypominały nielotowi o beznadziejnej sytuacji, w jakiej się znajdował. Godziny wydawały się dla niego dniami, wypełnionymi pustką, ciemnością, bólem i tęsknotą za ukochaną. Cały czas myślał tylko o niej. Kiedy spał, kiedy jadł, kiedy się budził, nie mógł przestać o niej myśleć. Stracił wszelką nadzieję, na to że towarzysze go uratują. A przynajmniej na czas. Próbował odgonić od siebie ponure myśli, ale nie potrafił. Po prostu był już stuprocentowo pewien, że tu umrze. Bez żadnych obliczeń i kalkulacji, do których już nie był zdolny z powodu wycieńczenia i bólu ogarniającego jego ciało. Dotknął swojego zranionego skrzydła, w nadziei, że już nic nie poczuje. Mylił się. Gdy tylko lekko dotknął rany, po całym jego ciele rozeszła się fala gorąca i potworny ból. Położył się na ziemi, w nadziei, że dzięki temu ból ustanie. To nie pomogło, a w zasadzie pogorszyło sprawę. W ciemności nie mógł zobaczyć, jak wyglądała rana, ale był całkowicie pewien, że paskudnie. Kiedy jeszcze był w stanie, obliczył, że zakażenie powinno postępować systematycznie. Czyli, że w ciągu jednego tygodnia naukowiec byłby praktycznie martwy. Nie wiedział, jak wiele czasu minęło, odkąd trafił do tej celi, ani od jego spotkania z Kwoką. Nawet nie był pewien czy to drugie rzeczywiście miało miejsce. Jednak dla niego, ten w rzeczywistości krótki okres, wydawał się całą wiecznością. Teraz przewrócił się na drugi bok i ból trochę zelżył, ale nie zniknął całkowicie. Jednakże strateg poczuł pewną ulgę. Zaczął myśleć o całym swoim życiu. O chwilach, które spędził z Doris i o tych, które mógłby z nią spędzić. Nie wiedzieć czemu, wtedy powróciły również wspomnienia ze służby w oddziale. Uśmiechnął się mimowolnie, co sprawiło mu lekki ból. Z rozmyślań wyrwał go dźwięk otwieranych drzwi. Odwrócił głowę w tamtą stronę, ale światło było zbyt oślepiające, by mógł cokolwiek zobaczyć.

***

Skipper i Neil właśnie skończyli wyjaśnianie planu. Nie był wielce skomplikowany. Ot, działania dywersyjne, akcja zasadnicza, a na końcu wysadzenie wszystkiego w powietrze.

- Ale czy my w ogóle wiemy, gdzie jest ta baza szefie? - spytał Szeregowy.

- W zasadzie, to podczas lot wysnuliśmy pewną teorię. Ale, przed rozpoczęciem akcji, przeprowadzimy zwiad w potencjalnych miejscach ich pobytu-odparł za Skippera jego brat.

- Czy wszyscy znają swoje zadania? - zadał pytanie Skipper. Nie dał odpowiedzieć pozostałym i dodał - Świetnie. To do roboty!

Po jego słowach wszyscy zaczęli wybierać sprzęt potrzebny do zwiadu, w terenie, który im przypadł. Szeregowy i Rico mieli góry, Rockgut i Nigel mieli sprawdzić lasy, Manfredi i Johnson kanały, a Skipper i Neil ocean. W sumie, to tylko przybrzeżne obszary, ale zawsze.

Po okresie około godziny, wszyscy byli gotowi. Weszli do opuszczonego już dawno hangaru i zdjęli płachty z odrzutowców. Nie wyglądały jakoś nadzwyczajnie, ale Skipper wiedział, że w akcji się sprawdzają. Skinął głową i wszyscy zajęli swoje miejsca w pojazdach, a po chwili wystartowali.

***

Nigel i Buck już od kilku godzin włóczyli się po lesie. Nie natknęli się na nic, co choćby przypominało bazę dwóch gości, którzy chcą zniszczyć świat. Nie licząc kłody, którą pingwin z paranoją na początku wziął za lufę działa przeciwlotniczego. Po kilku kolejnych godzinach patrolowania, stwierdzili zgodnie, że nie ma sensu dłużej przeczesywać okolicy.

***

Manfrediemu oraz Johnsonowi przypadło chyba najbardziej niewdzięczne zadanie. Penetrowanie knałów nie należało do przyjemnych nie tylko ze względu na panujący tam odór. Również dlatego, że panoszyło się tam pełno szczurów. Pingwiny były zmuszone walczyć z nimi już dwukrotnie. Jednak poza tym, nie znaleźli nic wartego uwagi.

***

Dwaj bracia wspinali się na kolejną wydmę. W międzyczasie rozmawiali o dawnych czasach, a także o tym co się z nimi działo, od czasu ich ostatniego spotkania. Mieli dużo wspólnych wspomnień, większość związanych z wojskiem, bowiem nie mieli rodziców i wychowali się w wojsku. Nagle Neil zapytał:

- A co się stało z Jack’iem?

Oblicze młodszego pingwina spochmurniało.

- Po pierwsze miał na imię Francis.

- Miał? - Neil nie zwrócił uwagi na informację o prawdziwym imieniu Bulgota.

- Zginął dwa lata temu.

- Czemu mi nie powiedziałeś?

- Bo kiedy przyszło co do czego, to tylko ja stanąłem w jego obronie.

- On chciał nas załatwić!

- Nie chciał. Po prostu go nie rozumieliśmy, Neil.

- Może masz rację. Ale mimo wszystko mogłeś się odezwać przez te dwanaście lat.

- Minęło aż tyle czasu?

- Mniej więcej. A kiedy… - ale nie dokończył, bo Skipper usłyszał głos Szeregowego, dobiegający z komunikatora.

~ Szefie, czy taka baza mogłaby być ukryta w górze, mieć antenę o średnicy pięćdziesięciu metrów i rozciągać się głęboko pod ziemią?

- Chyba tak, a co?

~ To chyba ją znaleźliśmy…

C.D.N.

PS. Wrzuciłbym szybciej, ale nadmiar obowiązków domowych, potem urodziny siostry, a na końcu ograniczony dostęp do Internetu mi to uniemożliwiły.