Rzezi początek i ciąg dalszy

Dobrze, dziś notka ze specjalną dedykacją do wszystkich, którzy uwielbiają bezsensowny rozlew krwi, flaki, mordowanie, psycholi i jeszcze raz krew. ;) Tak, do was mówię xD

Vol. 2

Piętnaście lat później

***

Jen siedziała w ulubionym fotelu Skippera, w tym czerwonym stojącym najbliżej kominka, od którego biło ciepło ognia. Czerwone języki lizały kawałek dębowego drewna, wrzucony przez nią kilkanaście sekund temu. Jeszcze raz podeszła do okna, by spojrzeć na śnieżycę, szalejącą na dworze. Wiata została już całkowicie przysypana białym puchem, na gałęziach drzew zaległy istne zaspy. Pada już od trzech dni, pomyślała, Jak tak dalej pójdzie, to całkowicie nas odetnie od świata. Nagle poczuła przyjemny zapach pieczonego ciasta ze śliwkami, które tak uwielbiał jej mąż. Uśmiechnęła się na ten zapach. Skierowała się ku kuchni, ale jej uszu doszło głośne pukanie. Kogo niesie w taką zawieruchę? Doszła do drzwi, odgarnęła z twarzy kosmyk czarnych niczym noc włosów i otworzyła nieznajomym, wpuszczając do pokoju zimne powietrze. W progu stali dwaj mężczyźni. Ten po lewej był milczący i miał paskudną bliznę po lewej stronie twarzy. Patrzył na nią swoimi zimnymi i obojętnymi oczami. Zaś drugi mógłby uchodzić za nawet przystojnego, gdyby nie pusty oczodół w miejscu prawego oka. Wielkie płatki śniegu topniały na ich piórach.

---

- W czym mogę panom pomóc? – zapytała

- Mamy nadzieję, że nie przeszkadzamy – powiedział uprzejmie.

- Skądże.

- Świetnie. Czy mieszka tu major Skipper? – To pytanie zbiło z tropu dziewczynę.

- Tak, ale… - zaczęła, ale nie skończyła, bowiem drugi z przybysza pchnął ją na podłogę. Zrzuciła z pobliskiej szafki wazon z kwiatami, który się rozbił, gdy tylko upadł na ziemię obok niej.

- Wspaniale – oznajmił bezoki nie zmieniając tonu. – Chłopcy, to tu! – Po chwili w pomieszczeniu pojawiło się kilka kolejnych pingwinów. – Rico, zwiąż panią Jen i przyjdź do kuchni. – Odwrócił głowę w kierunku pozostałych. – Stan, Mike, ze mną. Daniel, Artur, Nate, w pilnujcie wozu. – Wszyscy skinęli głowami i Jen poczuła, jak silne, umięśnione skrzydła ciągną ją ku górze.

***

Skipper rozejrzał się odruchowo po kuchni, gdy usłyszał rozbijany wazon. Wszystko jednak było na swoim miejscu. Ciasto w piekarniku rosło powoli, a jego zapach rozchodził się po całym domu. Oparł się o kredens z ciemnego granitu i otworzył lodówkę, w poszukiwaniu piwa. Znalazł je i otworzył niespiesznie, po czym pociągnął kilka łyków. Butelkę postawił obok kuchenki elektrycznej i postanowił posprzątać wszystko, czego używał do zrobienia wypieku. Tarkę, kilka noży, misek, śliwek, mąkę, jajka i inne potrzebne do tego celu rzeczy.

Rozległo się głośne pukanie w otwarte drzwi kuchni. Pingwin uśmiechnął się, myśląc, że to Jen; ale to nie była ona. W progu kuchni stały trzy pingwiny. Jednemu brakowało oka, a drugie, błękitne lustrowały byłego żołnierza wzrokiem. Do twarzy przybysza przyszyty był szyderczy uśmieszek. Drugi, najniższy z całej trójki, miał kilka blizn na brzuchu i zimne, szare oczy. Trzeci z nich, nieco niższy od bezokiego, miał ciemnozłote włosy, sięgające mu do połowy głowy.

Skipper zastanawiał się dobrą chwilę, skąd ich zna. Dotarło to do niego dopiero, gdy blondyn i ten niski skoczyli w jego kierunku, łapiąc go za skrzydła i tym samym go unieruchamiając.

Syria, pomyślał.

***

Kowalski wciąż miał na twarzy ten swój uśmieszek, gdy Stan i Mike obezwładnili swojego dawnego dowódcę. Skipper jęknął, gdy blondyn wyłamał mu prawe skrzydło i spojrzał porozumiewawczo na stratega. Ten skinął głową i dawny generał wylądował na ziemi, odbijając się od czarnej lodówki. Wziął krzesło, ustawił je tyłem w stronę leżącego pingwina i usiadł na nim, opierając swe skrzydła na oparciu z miękkiego, białego materiału.

- Tęskniłeś? – spytał retorycznie, nie oczekując odpowiedzi. – Ile to już lat? Piętnaście? – Ujrzał pytanie w oczach Skippera. – Piętnaście lat, odkąd zostawiłeś nas na łasce Syryjców w tym jebanym bunkrze. Z małym hakiem. – Prychnął. – Zestarzałeś się. Kiedyś nie pozwoliłbyś, żeby ktoś cię tak banalnie obezwładnił. A teraz? Nawet mając kilka noży pod ręka średnio wprawny szeregowiec by cię udupił i nawet byś się nie zorientował.

- Czego chcecie? – wydusił z siebie.

- Sprawiedliwości. Takiej, jakiej nie da nam żaden sąd. Takiej, którą sami wymierzymy. – Rozejrzał się po pomieszczeniu, a jego wzrok zatrzymał się na zdjęciu wiszącym na ścianie. Podszedł do niego, zdjął je i przyjrzał się mu dokładnie. – Niezła partia ci się trafiła. Synek jak widzę też. Uroczo. – Cisnął obrazek na podłogę. Ramka i szkło pękły, a ich kawałki poleciały we wszystkich kierunkach. – Pewnie zastanawiasz się, czemu to robimy, prawda. – Nie czekał na odpowiedź. – Pamiętasz jeszcze Syrię? – Odpowiedział niepewnym skinięciem głowy. – A pamiętasz może pewną przełęcz? Oraz pewien bunkier i setkę ludzi, których wysłałeś tam na śmierć? W tym przyjaciół? – Nie dał swojemu rozmówcy czasu na jakąkolwiek obronę. – Pamiętasz, co wtedy powiedziałeś? „To będzie niecały tydzień”. Siedzieliśmy tam ponad miesiąc. – Jego głos podnosił się coraz bardziej. – Zostaliśmy okaleczeni do końca życia, widzieliśmy śmierć wielu przyjaciół. I co dostaliśmy w zamian? Nic. Nawet nie zwróciłeś na nas uwagi, gdy przejeżdżałeś obok. Rico do dziś jest niemową, Daniel wciąż kuleje, ja nie mam oka. Ale nie to jest najgorsze. Najgorsze są wspomnienia. Nieważne co zrobimy, nigdy nie uda nam się tego zapomnieć. – Obok niego stanął Rico, wpatrujący się w Skippera swoimi zimnymi niczym stal oczami. Naukowiec skinął na towarzysza głową.

Kącik ust niemowy uniósł się lekko, gdy podszedł do Skippera i złapał go za pióra na głowie, ciągnąc go w górę. Uderzył głową majora o kamienny blat, tak mocno, że rozciął czoło, z którego zaczęła lecieć cienka strużka krwi, brudząca czarnobiałe pióra na twarzy komandosa. Złapał za wyłamane skrzydło i wygiął je pod nienaturalnym kątem. Mike złapał za drugie i przytrzymał je, aby było proste i leżało na blacie. Skipper próbował się wyswobodzić, ale każdy, nawet najmniejszy ruch sprawiał mu ból.

- Nigdy się nie zastanawiałeś, po co ci w domu tasak? – zapytał sarkastycznie Kowalski, podrzucając rzeczone narzędzie.

Zamachnął się i uderzył nim z całej siły w skrzydło Skippera. Ostrze odbiło się od granitowego blatu, wzniecając kilka iskierek. Na twarze wszystkich zebranych poleciała krew z odciętego skrzydła, trzymającego się teraz na kilku ścięgnach i resztce skóry. Puścili byłego żołnierza, a ten z okrzykiem bólu osunął się na ziemię, brudząc wszystko posoką i uderzając kikutem skrzydła w Szeregowego, dodatkowo brudząc go swoją krwią. Z czarnego blatu spadały szkarłatne krople, które rozbijały się z cichym pluskiem o białą posadzkę. Na swoje nieszczęście, Skipper upadł na wyłamane skrzydło. Leżał teraz w ciągle powiększającej się czerwonej kałuży.

Kowalski wbił ociekające krwią ostrze w szafkę, wykonaną z ciemnego drewna. Ponownie usiadł na krześle, ścierając sobie przy tym posokę z twarzy i dzioba.

- Nikt z was w tym dowództwie nigdy nie myślał o tym, co się stało z ciałami? – podjął ponownie swój wywód. – Jak myślisz, na ile czasu starczyło nam prowiantu? Dwa tygodnie? Tydzień? – Spojrzał na żałosną postać na podłodze. – Sześć dni. Do tego momentu straciliśmy pięciu ludzi. Mieliśmy nadzieję, że siódmego dnia w końcu załatwicie Syryjczyków i będzie dobrze. Ale tak się nie stało. Siedzieliśmy w tym bunkrze jeszcze trzy tygodnie i cztery dni. – Spojrzał za okno pustym wzrokiem, jakby czegoś szukając. – Myślisz, że było w nim jakieś jedzenie? Myślisz, że dowieźli nam zapasy? Nie. Na moich oczach dowódca umierał z głodu i prosił o to, żeby go dobić. Jedynym, czego nam nie brakowało, była amunicja. O tak, tego było pod dostatkiem. Pamiętasz Mafrediego i Johnsona? Dwudziestego dnia postrzelili Johna. Modliłem się o pomoc. I nie nadeszła. Sanitariusz zginął tydzień wcześniej, w eksplozji granatu. Johny umarł trzy dni później, z powodu gorączki, bo do rany wdało się zakażenie. Mafredi umarł następnego dnia. Rozwalili mu głowę kolbą karabinu. Myślisz, że to było łatwe? Nie zastanawialiście się, gdzie są ciała? Nie mieliśmy nic innego do jedzenia. Musieliśmy. A wiesz, co trzymało nas przy życiu? Rozkazy. Dawno byśmy się poddali, gdyby nie one. Wiesz jak to jest, musieć obserwować śmierć dwóch braci? Ale nie to było najgorsze. Najgorsze było to, co musieliśmy z nimi zrobić. Zjedliśmy ich ciała. Żeby przeżyć i wypełnić pierdolone rozkazy. I co? I pan Skipper miał nas w dupie. – Wstał z krzesła. – Co robiłeś, kiedy my przelewaliśmy krew, żeby twoje tłuste dupsko mogło piąć się w górę? Rżnąłeś jakąś sanitariuszkę! Liczyłeś, że się nie dowiemy? To się przeliczyłeś. Czy to ta sama dziewczyna, której pozbawiłeś dziewictwo piętnaście lat temu, jest teraz twoją żoną? – Choć jego głos był niezwykle chłodny, dało się w nim dosłyszeć nutkę ślepej wściekłości. Opanował się po chwili. Podszedł do umazanego zakrzepłą krwią blatu i podniósł duży nóż po czym zwrócił się do Skippera. – Gdzie są akta?

Z ust leżącego na ziemi pingwina początkowo wydobył się jedynie głuchy charkot, nie przypominający żadnego słowa, który jednak po chwili stał się zrozumiały.

- Pierdol się.

- Cóż, na pewno nie z tobą. – Uśmiechnął się i pochylił. – Nie chcesz chyba, żebym uciekał się do przemocy, bo obaj tego nie chcemy. Prawda?

Padła ta sama odpowiedź.

- Jak tam chcesz. – Lśniące ostrze przeszyło wypełnione wonią ciasta powietrze, a następnie brzuch Skippera. Krew siknęła obficie na naukowca. Z ust generała wyleciała krwawa piana, która zaczęła spadać na jego podbródek. – Gdzie są akta? – powtórzył pytanie Kowalski. Jedyną odpowiedzią było lodowate spojrzenie błękitnych oczu Skippera. Strateg przekręcił nóż i wyjął go z ciała dawnego dowódcy. Podszedł do piekarnika i wyjął z niego ciasto. Nawet nie jęknął, na dotyk gorącej blachy. – Tak, nie czuję tego – oznajmił, odpowiadając na rodzące się w głowie Skippera pytanie. Zaczął kroić ciasto czerwonym od krwi nożem, jakby nie zauważając, że ostrze przybrało kolor szkarłatu. – Komu ciacho? Nikt? To zjem sam. Będziecie żałować. Wyjął z szafki, w której drzwiczki wbity był tasak mały talerzyk i nałożył na niego kawałek ciasta. Z suszarki obok zlewu wziął małą łyżeczkę i zjadł kęs ciasta. – Może w głowie masz wielgachną pustkę, ale ciasto pieczesz dobre – oznajmił z ciepłym uśmiechem. – Powtórzę po raz ostatni. Gdzie są akta? – Tym razem Skipper nic nie odpowiedział. – Nie chciałem tego robić, ale mnie zmusiłeś. Rico, skocz po młodziana. – Ten skinął głowę i zniknął za drzwiami. Zapanowała cisza, naruszana jedynie przez mlaskanie Kowalskiego. Kiedy skończył jeść, odłożył talerzyk i łyżeczkę do zlewu i zalał je wodą. W międzyczasie wrócił Rico, z Brianem, synem Skippera. – Chcesz kawałek ciasta? – spytał dziecka Kowalski, niezwykle ciepłym tonem. Brian pokręcił przecząco głową. – Szkoda. Stanley, przejmij młodego. – Szeregowy podszedł do dziecka i przyłożył mu do gardło nóż od, który otrzymał od naukowca, tak mocno, że aż poleciała cienka strużka krwi. – Może teraz odpowiesz na moje pytanie? – Skipper skinął lekko głową. – Świetnie. Gdzie są akta?

- Na… strychu…

- Konkrety.

- W… czarnej… skrzyni… po… prawej. – Wydawało się, że każde kolejne słowo sprawia mu niewymowny ból. I pewnie tak właśnie było.

- Pysznie. Mike, bądź tak miły i znajdź w garażu jakąś benzynę. – Blondyn uśmiechnął się i wyszedł z pokoju. – Rico, możesz się bliżej zapoznać z panią domu. Stan, zajmiesz się Brianem. Ja pójdę po akta.

Kowalski poczekał, aż psychopata opuści pokój, po czym sam skierował się s stronę strychu. Wszedł na piętro po starych, drewnianych schodach, trzeszczących potwornie przy każdym jego kroku. Drzwi na strych wykonano z dębowego drewna. Czarna farba, którą były pokryte, łuszczyła się i odchodziła. Nielot przekręcił pozłacaną gałkę i pchnął drzwi do środka. Otwierając drzwi, wzniecił istną burzę kurzu. Nie mógł tu kurna częściej wchodzić?, pomyślał, zanosząc się kaszlem. Pyłek podrażnił mu gardło, ale nie zrażał się, szukając czarnej skrzyni. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Drewnianą podłogę pokrywała gruba warstwa brudu i kurzu. Przez okrągłe okienko, w kształcie koła, podzielone na sześć części przez metalowe zdobienia, wpadało biało światło dnia. Pod sufitem dało się dostrzec wiele pajęczyn, po których chodziły kosmate pająki. W końcu, Kowalski znalazł skrzynię. Nie była imponujących rozmiarów, ot, metr, na trzydzieści centymetrów, na pięćdziesiąt. Otworzył ją, dziwiąc się, że nie było żadnej kłódki. Była wypełniona po brzegi teczkami w kolorze liście drzew wczesną wiosną. Otworzył pierwszą z nich i uśmiechnął się do siebie. Gdy przejrzał już całą zawartość kufra, wziął pod pachę około dwudziestu teczek i zszedł po trzeszczących schodach do kuchni. Zobaczył Skippera, wokół którego absolutnie wszystko było czerwone.

- Stan, daj fajkę. – Niski pingwin podał mu papierosa i zapalniczkę, które leżały na blacie. – Dzięki. – Zapalił i zaciągnął się szarym dymem. Po chwili wypuścił z płuc szare opary, które zaczęły unosić się ku górze. Zza ściany dało się słyszeć kobiecy krzyk, który nie urywał się ani na chwilę. Było w nim słychać niemal błaganie. – Stan, mamy wszystko, co trzeba, załatw młodziaka.

Szeregowy skinął głową i wbił nóż w miękkie gardło dziecka, które opadło na podłogę, zachłystując się krwią.

- Mówiłem ci  już, jaki jesteś naiwny? – spytał sarkastycznie Skippera. – Dobra, zwijamy ten kram. Mike, jak tam ci idzie? – krzyknął w kierunku salonu.

- Już prawie – odparł.

- Świetnie. – Zwrócił się w kierunku leżącego na podłodze Skippera. – No cóż, dziękujemy za gościnę i ciasto, ale już będziemy się zwijać.

Dwa nieloty przeszły do salonu i przystanęły na mokrym od benzyny dywanie, obok ciężkich drzwi sypialni.

- Rico, starczy tych uciech! Zwijamy się – krzyknął strateg i zaciągnął się ponownie. Krzyk kobiety ucichł na chwilę, tylko po to, by po chwili znów zabrzmieć, tym razem głośniej. Szybko ucichł, gdy rozległ się dźwięk podcinanego gardła. Rico pchnął ciężkie drzwi i wraz z towarzyszami skierował się ku drzwiom. Cały był spocony i umazany świeżą krwią, ściekającą po jego twarzy, ale wyglądał na zadowolonego. Wyszli w śnieżycę, gdzie czekali na nich towarzysze. Mike właśnie skończył wylewać zawartość kanistra na drzwi wejściowe. Wszyscy, poza Kowalskim cofnęli się do tyłu. Naukowiec dopalił papierosa i cisnął tlący się niedopałek na drzwi. Zajęły się ogniem.

Taka długość was satysfakcjonuje?! xD Czy znowu „Za krótkie, by komentować”?! [Tak, do ciebie Agata mówię xD] Jak wam się podobało? Fajne bebeszenie było? :3 Mam nadzieję, że Kowalski psychol podobał się wam równie bardzo, jak mi xD

PS Co powiecie na małe Q&A? xd