Rozdział VII: „Oh My Sweet Revenge, Will Be Yours…”

Primo: Dzięki za cztery tysiaki na liczniku! Wymiatacie, wy wszyscy, którzy czytacie moje wypociny! xD

Zwei: Okej, notka nie grzeszy ilością opisów, bo postawiłem w niej wszystko na jedną kartę – na dialogi. Jak wyszło, oceńcie wy.

Trzy: Dzisiaj do zdobycia aż 200 punktów zajebiaszczości. Przypominam, że po ostatnim rozdaniu prowadzą ywogerezs i Matka „Somebody78” Arvil aka Alice, znana również jako Alicja vel. Ala, z ilością 50 punktów na koncie. Skąd cytat wzięty na tytuł?

Four: W KOŃCU WAKACJE!!! ALLELUJA!!!

A teraz nie przedłużając – zapraszam do czytania!

Rozdział VII: „Oh My Sweet Revenge, Will Be Yours…”

Kowalski i Chester wpadli zmęczeni do bazy. Dosłownie padali z nóg ze zmęczenia. Kiedy skończyli czyszczenie u Juliana, dowódcy wysłali ich do Clemsona, później do Burta, następnie do kameleonów i na koniec do Joey’ego. Jefferson i Skipper powitali radośnie swoich żołnierzy.

- No alleluja! Czas już najwyższy! Boże, ale wy śmierdzicie! Idźcie się umyć, czy coś! – rozkazał lemur.

- Szefie, przecież po dwudziestej czwartej nie ma wody – odparł Chester.

- Macie basen? Macie. Ruchy, albo śpicie na dworze! Dwie minuty! Czas start! – lemurzy lider wyrzucał z siebie kolejne zdania z prędkością karabinu.

---

Naukowcy, pomimo tego, że chcieli rozerwać dowódców na strzępy, pospiesznie wyszli na powierzchnię. Wskoczyli do wody i wrzasnęli na całe gardło z bólu – woda była gorąca.

- Pomyśleliśmy, że ciepła kąpiel wam się przyda! – wrzasnął z dołu Skipper zanosząc się śmiechem.

W oczach dryblasa zapłonęły nienawistne iskierki. Już chciał wejść do bazy i uderzyć dowódcę z całej siły, ale Chester go powstrzymał mówiąc:

- Spokojnie, musimy być cierpliwi.

***

Kolejny dzień strategów wypełniły zadania od Skippera i Jeffersona – a to przynieść wodę słoniowi, a to uciszyć lemury, a to, a tamto. Pod wieczór, komandosi zgromadzili się w pingwiniej bazie, aby omówić plan działania podczas operacji „Przydadzą nam się spluwy”.

Mieli się podzielić na trzy zespoły – Kowalski i Chester byli pierwszym, Skipper i Jefferson drugim, a reszta trzecim. Naukowcy mieli za zadanie zająć się systemami obronnymi, dowódcy ochroniarzami, a pozostali żołnierze mieli wziąć tyle broni, ile zdołają unieść.

- Rico, wydajcie sprzęt – rozkazał Skipper, swoim przywódczym tonem.

Podkomendny posłusznie wydał sprzęt. Dużo lin, dwa smartfony, komunikatory, pistolety ze strzałkami usypiającymi, noktowizory, bomby i tak dalej.

- Dojdziemy do budynku i pod nim się rozdzielimy. Zrozumiano? – spytał niby to retorycznie Jefferson.

- Tak jest – odkrzyknęli zgodnie komandosi.

- I pysznie.

***

Dwaj dowódcy skradali się szybem wentylacyjnym, zmierzając w kierunku strażników. Każdy z komandosów dzierżył pistolet ze strzałkami. Kowalski i Chester zamontowali na nich specjalne celowniki i tłumiki, aby liderzy nie zostali wykryci i trafiali bezbłędnie. Dotarli do niewielkiej kraty w podłożu, przez którą mieli dostać się do celu. Ssak podniósł ją i dał zejść na dół towarzyszowi, po czym sam do niego dołączył. Powinni znaleźć się w pomieszczeniu z dużą ilością broni. Znaleźli się w długim, podziemnym korytarzu, wypełnionym niezliczoną ilością pułapek.

Wtem na końcu tunelu pojawił się mężczyzna w czarnym stroju, przywodzącym na myśl „Facetów w Czerni” z krótkimi brązowymi włosami. Gdy tylko dostrzegł zwierzęta, zaczął biec w ich kierunku. Skipper strzelił ze swojej broni. Nie dość, że minął cel o parę metrów, to jeszcze wywołał okropny huk, słyszalny zapewne na drugim końcu kompleksu. Jefferson  również wystrzelił, ale z podobnym efektem. Nagle ze słuchawki dobiegł ich głos Kowalskiego.

~ Szefie, mamy problem.

***

Naukowcy dotarli do panelu sterującego systemami obronnymi zbrojowni bez większych problemów. Pingwin właśnie skończył hakować komputer za pomocą smartfona, a Chester sprawdzał monitoring.

- Wszystko cacy – rzekł lemur, po czym wyjął swój telefon i zaczął czegoś szukać.

- Jak tam nasi wspaniali dowódcy?

- Wszystko zgodnie z planem. Zaraz trafią na ochroniarza i tunel ze smołą, pierzem i sierścią.

- Uroczo. Nie mogę się wręcz doczekać – odparł nielot z szelmowskim uśmiechem.

- Trzeba tylko przeprogramować system.

- No tak. To będzie: „niski, gruby, irytujący pingwin, ze szramą na gębie i zawyżonym mniemaniu o sobie”?

- Myślę, że coś koło tego. Dobra, wprowadzamy – Lemur wystukał na klawiaturze wypowiedziane przez kolegę słowa dla żartu, ale ku jego zaskoczeniu, system od razu namierzył Skippera.

- O cholera! Widzę, że technologia potrafi już nawet rozpoznać charakter. Nie ma to jak postęp – zaśmiał się Kowalski..

- Hm… Myślisz, że „wysoki, rudy, denerwujący lemur ze zdecydowanie za wysokim ego” będzie właściwym określeniem? – zapytał ssak, niby to żartem, niby to na poważnie.

- Wręcz perfekcyjnym – Po tych słowach, ptak wpisał nazwę podaną przez przyjaciela, a pułapki ponownie namierzyły cel – w tym przypadku Jeffersona.

Nagle Chester się ożywił. Spojrzał na jeden z monitorów i oznajmił:

- Kontakt.

Na ekranie było widać zdziwionych całą sytuacją liderów i biegnącego w ich stronę człowieka. Kowalski opanował pojawiający się mimowolnie na jego twarzy uśmiech i rzekł do komunikatora:

- Szefie, mamy problem.

~ Teraz mi to mówicie Kowalski? – zadał pytanie Skipper, na pozór ironicznie, choć dało się usłyszeć nutkę strachu w jego głosie.

- Chester chyba skręcił kostkę. Musimy wrócić do bazy i ją nastawić – odrzekł naukowiec, coraz bardziej wczuwając się w swoją rolę.

~ To nie może poczekać?

- Nie, mówi, że ból jest nieznośny – powiedział z przejęciem.

- Jezu, ale boli!!! Chryste, utnijcie mi tę nogę! – krzyknął lemur powstrzymując śmiech.

~ Ale… - zaczął Skipper.

- Powodzenia szefie, jestem pewien, że sobie szefowie świetnie poradzą – Gdy wypowiedział ostatnie słowa, rozłączył się.

- Teraz napawajmy się widokiem. Myślę, że trzeba to uwiecznić. A i bez dobrego soundtracku się nie obejdzie. Co powiesz na jakiś kawałek SOAD-u?

- Czemu nie. Co tam masz na podorędziu?

- Myślę, że „Revenga” będzie perfekcyjne. Jak uważasz?

- Też tak sądzę. Przynieś popcorn i colę, bo zaraz będzie się tu działo – rzucił Kowalski rozsiadając się wygodniej w fotelu.

***

Chester i Kowalski szli parkiem w stronę zoo, zataczając się ze śmiechu i trzymając się za brzuchy.

- Boże, widziałeś jego minę, kiedy wpadł w te pierze?

- No, a jak się pięknie ślizgali na tych skórkach od bananów! Do tego oblepieni piórami i sierścią! Bezcenny widok! Za nic bym tego nie oddał!

- Jak dla mnie, najlepsze było, jak wołali: „Ja chcę do mamusi!” – odparł Chester, ledwo łapiąc oddech. – Myślę, że trzeba im to będzie kiedyś puścić!

- Chętnie bym zobaczył ich reakcję! Pewnie coś w stylu: „E tam, dawno i nieprawda”, nie?

- Mimo wszystko, wyraz ich twarzy byłby nie-do-za-pom-nie-nia – odparł lemur, w miarę możliwości, dokładnie sylabizując ostatnie trzy wyrazy.

- No, pewnie coś w stylu „Łotdefak”, pomieszanego z Poker Face, co? – zaśmiał się ptak.

- Kurde, to prawda co mawiają, że zemsta słodka jest, nie?

- Prawda, prawda, Mistrzu Yodo. Musimy to kiedyś powtórzyć. Co powiesz na następny piątek? – Kowalski nie mógł powstrzymać kolejnego napadu śmiechu.

Kiedy Chester opanował się już na tyle, żeby odpowiedzieć w miarę wyraźnie, rzekł:

- Hm… Nie wiem, czy szef mnie puści.

Obaj komandosi ponownie się roześmiali, a następnie wskoczyli do bazy, aby przygotować się na przybycie kolegów i oczywiście – dowódców.

C.D.N.

I jak wam się podobała zemsta? :P

Myślicie, że Skipper i Jefferson dostali to, na co zasłużyli?

I czy wyszło śmiesznie, czy zwyczajnie żenująco, bo nie jestem pewien :/

Przypominam, że do zdobycia 200 punktów ;)

I – komentujcie człowieki! ;)