Chapter II: Syndrom Poimprezowy

Chapter II: Syndrom Poimprezowy

Kowalski powoli otworzył oczy. Gdy tylko do strzępków jego świadomości zaczęły docierać jakiekolwiek bodźce, poczuł ból, ogarniający całe jego ciało. Czuł, jakby jego klatkę piersiową ktoś przypiekł na wolnym ogniu, jakby całą noc biegał po rozżarzonych węglach, bez jakiejś konkretnej osłony na stopach, ogólnie, całe jego jestestwo rozrywał ból. Jednak najbardziej we znaki dawała mu się głowa. Miał wrażanie, że wewnątrz jej jeździły niezliczone pociągi, albo jakby ktoś uderzał w nią ciężkim młotem.

Podniósł się do pozycji siedzącej w wielkim wysiłkiem i poczuł, że go mdli, ale powstrzymał wymioty. Nieprzytomnym wzrokiem rozejrzał się po apartamencie. W zasadzie po tym, co jeszcze wczoraj było apartamentem. Mebli nie było; to znaczy, były, ale w kawałkach, które walały się po całym pokoju. Z pobliskiego fotela unosił się dym, który nie znajdując ujścia, zatrzymywał się pod sufitem. Na ścianie po swojej lewej dostrzegł narysowaną tarczę, namalowaną czerwoną farbą. Wbite w nią były chyba wszystkie sztuki broni białej, jakie znajdowały się pomieszczeniu, gdy przyjechali, a może i więcej. Na samym środku, było wbite auto, podobne do ich własnego, ale nieco inne. Zdecydowanie inne kolory, a do tego było strasznym rzęchem. Po podłodze walały się butelki, puszki, opakowania po pizzy, strzępki czerwonej wykładziny, wypchane ryby, części samochodu i jeszcze od groma innych rzeczy. Jedna z plazm, która wisiała na ścianie, była całkowicie popękana, a drugiej nie dało się dostrzec. Okazał się, że Kowalski własnie siedział na jej szczątkach; bo plazmą już tego nazwać się nie dało. Poczuł lekkie ukłucie na plecach. Odwrócił się, ale nikogo za nim nie było.

---

Gdy zakończył oględziny, wstał jeszcze wolniej, niż poprzednio i skierował się w kierunku kanapy. Z trudem utrzymywał się na nogach, a kiedy na jego drodze znalazła się zwinięta kołdra, nawet nie próbował jej ominąć, ale ku swojemu zaskoczeniu, napotkał opór i runął jak długi na ziemię. Spod nakrycia dało się usłyszeć tylko ciche jęknięcie. Po chwili z mroku kołdry wyłonił się Skipper, który był w takim stanie, jak Kowalski. Kiedy dowódca ujrzał stratega, zaśmiał się, w miarę możliwości.

- I z czego tak rżysz? - spytał niewyraźnie naukowiec, ale pomińmy problemy z wymową.

- Spójrz w dół.

Dryblas nieco podejrzliwie wykonał polecenie i zamarł. Na jego klatce piersiowej było tylko kilka marnych piórek.

- Co jest?!

- Nie wiem, ale łeb mnie nawala jak jeszcze nigdy - po tych słowach, lider odrzucił z siebie ciepłe okrycie. Tym razem to Kowalski się zaśmiał i zasalutował, przejeżdżając skrzydłem po głowie rzekł:

- Chylę czoła.

- A tobie o co chodzi wesołku?

- Bo dosłownie świecisz przykładem - przy tych słowach strateg wskazał na czubek głowy.

Skipper dotknął wskazane przez kolegę miejsce, i faktycznie - nie miał tam żadnych piór. Wyższy z pingwinów opadł na kanapę i westchnął.

- Co jest kurna grane?

Nagle do pokoju wpadł Szeregowy, potykając się o wszystko na swojej drodze i tworząc niewyobrażalny hałas. Do tego na koniec wpadł w marmurowy blat. Koledzy podbiegli (no, może 'podbiegli', to za mocne słowo) do niego, by sprawdzić czy nic mu się nie stało.

- Szeregowy, wszystko gra?

- Wszyściusieńko - wypowiedziawszy to, odwrócił się w stronę rozmówców, a ci oniemieli. - O co chodzi? Mam coś na dziobie?

Przyjaciele nic mu nie odpowiedzieli, ale starali się powstrzymać śmiech. Młodzik poszedł w kierunku lustra, a kiedy już się przed nim znalazł, dało się słyszeć:

- O ja pierdolę...

Dlaczego tak się zachowywali? Bowiem na prawej połowie części młodego znajdował się tatuaż, który przechodził na dziób. Zaczynał się nad prawym okiem, a kończył na końcu dzioba. Był to zwykły wzór, jakich wiele, ot typowy tatuaż.

- Co jest grane?! - krzyknął poirytowany żołnierz. - I czemu nie macie piór?

- Żebyśmy to kurna wiedzieli.

Rozmowę przerwał Neil, który w międzyczasie znalazł się w pokoju.

- Czy ktoś mi wyjaśni, dlaczego wyglądam jak baba?

Rzeczywiście, brat Skippera miał na sobie stanik, stringi, kokardę, okulary przeciwsłoneczne, szminkę, kolczyki, naszyjnik i bransoletkę - wszystko różowe. Zaczął pospiesznie zdejmować z siebie wszystkie rzeczy, ale Kowalski zakrzyknął:

- Nie zamawialiśmy striptizu. A przynajmniej nie przy Szerciu.

- Nosz ja nie mogę, nie nazywaj mnie 'Szerciu'.

- Dobra, tak mi się wyrwało.

- No, więc się rosół nie odzywaj

Najstarszy z nielotów aktualnie próbował zmyć szminkę z dzioba, ale nie przynosiło to oczekiwanych efektów. Opadł zrezygnowany na fotel i podniósł pobliską butelkę, w której było jeszcze nieco wódki. Wtem z sufitu coś na niego zeskoczyło, drąc się jak opętane.

- Cholera, zdejmijcie to!

Na dźwięk głosu pingwina, stwór z niego zeskoczył na pobliski fotel. Był to mały lemur, ubrany w spodenki na szelkach, koloru ciemnoniebieskiego.

- Lemurek! - zakrzyknął uradowany Szeregowy i chciał wziąć malucha na ręce, ale ten wydał z siebie niski gardłowy dźwięk, przypominający warczenie. - Wredna małpa.

Kowalski oddalił się od towarzyszy i skierował się w stronę łazienki, spod drzwi której wylewała się woda. Niepewnie otworzył drzwi i od razu tego pożałował. Bowiem w środku stała woda, aż pod sam sufit, która od razu szerzej otworzyła drzwi i wlała się z hukiem do apartamentu. Po chwili, gdy wszyscy już wstali, Skipper podszedł do naukowca i walnął go w twarz.

- A to za co?

- Za to, że nie myślisz.

Rodzącą się kłótnie przerwał mężczyzna, który nie wiedzieć jak pojawił się w pokoju.

- Cześć w gnoje zawszone! - Po wypowiedzeniu tych słów samiec wydry uderzył Skippera z całęj siły w brzuch. - To ja wam daję towar, a wy mnie zamykacie w kiblu?!

Reszta ptaków obezwładniła nieznajomego, a Kowalski nachylił się i powiedział:

- Słuchaj, nie mamy pojęcia, co tu się stało i cokolwiek ci zrobiliśmy, jest nam bardzo przykro... Jak godność?

- W kulki sobie lecisz? - Ssak uderzył naukowca głową, a ten niemal odleciał do tyłu.

- Dobra, uspokój się - zaczął Skipper. - Jak się nazywasz?

- Wy naprawdę NIC nie pamiętacie? - spytał zdziwiony.

- Nie.

- Eh, no dobra - odparł już nieco rozluźniony przybysz. - Jestem Rivers. Wczoraj potrzebowaliście towaru i przyszliście do mnie, przy okazji wyciągając mnie na imprezę.

- Mówiąc 'towar' masz na myśli...

- Narkotyki.

- Szlag. No nic. Chłopaki, możecie już go puścić.

Pingwiny posłusznie wykonały polecenie, a samiec wstał u rzucił się na kanapę.

- Rivers, możesz nam wszystko opowiedzieć?

- Jasne, tylko walnę sobie nieco, na poskładanie myśli do kupy - przy wypowiadaniu tych słów, wysypał na stół nieco białego proszku, wyrównał go nożem i wciągnął nosem. - Czy jesteście gotowi na najlepszą historię w całym swoim... - zaczął, ale nie dokończył, bo nagle upadł.

- Rivers? Rivers? - Kowalski sprawdził puls. - Kurwa, nie żyje.

C. D. N.

I  jak tam się podobało? xd

A to dopiero początek tej 'przygody' xD

Czekam na wasze komentarze ;)