Rozdział IV: Demony Przeszłości

Skipper musiał przyznać, że nawet polubił oddział Jeffersona, pomimo tego, że wszyscy byli lemurami. Każdy z kimś się dogadywał. Aaron, Kathy i Rico mieli wspólny temat do rozmowy prawie zawsze, Kowalski wraz z Chesterem i Silvą zawsze o czymś rozmawiali, Edwin prowadził rozmaite dysputy z Szeregowym, a sam Drake nieustannie rozprawiał o różnych rzeczach ze Skipperem i Neilem. Jednak było widać, że to mimo wszystko ciągle lemury, bowiem na okrągło słuchali muzyki. Co prawda w słuchawkach i do tego raczej rocka niż dyskoteki, ale zawsze. Wszyscy komandosi większość czasu spędzali w bazie pingwinów, ale czasami wychodzili, by wykonać jakąś prostą misję. Okazyjnie jakaś dwójka wychodziła na patrol. Teraz przyszła kolej na Szeregowego i Edwina. Nie chcieli iść na rekonesans, gdyż reszta właśnie zaczęła grać w pokera, ale rozkaz, to rozkaz i nie mogli tego zmienić. Dzisiaj naukowcy rządzili niepodzielnie przy stole i zgarniali większość łupów. Kiedy Chester i Kowalski mieli już dosłownie wszystko, dochodziła dwudziesta trzecia, a Edwina i Szeregowego ciągle nie było. Zwycięzcy pochowali swoją wygraną i dołączyli do pozostałych żołnierzy, którzy w międzyczasie znaleźli się na górze i stanęli jak wryci.
Wybiegi lemurów płonęły. Dowódcy rozdzielili ludzi i rozpoczęli operację ratunkowo – gaśniczą. Rico rozdał wszystkim niezbędny sprzęt, a następnie komandosi pobiegli w kierunku habitatów. Pingwinom  przypadło królestwo Juliana. Ptaki wskoczyły na wybieg, szukając wzrokiem ssaków. Skipper dostrzegł Juliana i Franka. Podbiegł do nich, przerzucił ich sobie przez ramię i krztusząc się dymem, próbował znaleźć wyjście. Nie widział ani nawet nie słyszał swoich przyjaciół. Czuł, że siły powoli go opuszczają, lecz nadal próbował uciec, z zacieśniającego się kręgu ognia. Przez chwilę było mu dane widzieć, co znajduje się za morderczymi płomieniami – zobaczył niedawno wykopaną dla lemurów sadzawkę. Przeskoczył przez ogień i znalazł się w wodzie.

***

Szeregowy obudził się w jakimś wilgotnym pomieszczeniu, nie mając pojęcia, w jaki sposób się tu znalazł. Głowa potwornie go bolała. Pamiętał tylko tyle, że był wraz z Edwinem na patrolu, a potem film mu się urywał. Pingwin z trudem podniósł się z posadzki i rozejrzał po pokoju – czy też raczej celi. Miał kilka metrów kwadratowych, a wyjście zamykały solidne kraty, które ktoś niedawno zamontował. W kącie ujrzał lemura, który pogrążony był w głębokim śnie. Postanowił go nie budzić, ale nagle usłyszał donośny, dochodzący zewsząd głos:

- W końcu. Obudź go.

Młodzik nie miał pojęcia, do kogo ten głos należał, ale wolał się nie sprzeciwiać. Podszedł do ssaka i wyrwał go ze snu, a ten jęknął:

- O rany, moja bania.

W tym momencie, ponownie odezwał się nieznajomy:

- Świetnie. Zapewne zastanawiacie się, po kiego was porwałem.

- Szczerze powiedziawszy, to tak.

- Otóż posłużycie mi za przynętę, na jednego z waszych przyjaciół.

- Ty, ale ty wiesz, że oni tu się na ciebie kupą zwalą, jak tylko dowiedzą się gdzie jesteś?

- Wiem, ale nie jest to dla mnie problemem - Komandosi usłyszeli nieprzyjemny dźwięk tarcia metalu o kamień. – Potrzebny mi tylko jeden z nich. A teraz, radzę wam się dobrze przespać.

Już chcieli się spytać, dlaczego, gdy cela wypełniła się gazem usypiającym.

***

Oddziały Skippera i Jeffersona kończyły dogaszanie wybiegów lemurów, zastanawiając się, co wywołało pożar. Kiedy skończyli, zauważyli brak dowódców, Neila i Kowalskiego. Jefferson był w jaskini Clemsona, wraz z kilkoma innymi lemurami, Skipper siedział w małej sadzawce, a jego brat w najlepsze pływał sobie w basenie.

- Neil, a tobie gorzej czy jak? – spytał go brat.

- Nie, ale wydaje mi się, że po gaszeniu pożaru, można sobie popływać, nie?

- Nieważne – Skipper westchnął. – Jest z tobą Kowalski?

- Nie. Myślałem, że jest z wami.

- Szlag.

***

Kowalski wszedł do olbrzymiej jaskini, do której wejście znalazł podczas pożaru. Była naprawdę ogromna. Pomimo panującej w środku ciemności, dało się zobaczyć kilka szczegółów. Po lewej było podziemne jezioro, a po prawej przejście do dalszej części pieczary. Naukowiec zastanawiał się, jakim cudem nigdy nie znaleźli tego miejsca. Z rozmyślań wyrwał go widok pingwina i lemura siedzących na krześle z workami na głowach. Podbiegł do towarzyszy i chciał ich uwolnić, ale coś poderwało go do góry i rzuciło nim o ścianę.

- Nie mogę wyrazić swego szczęścia! Od razu przylazł ten, który miał przyjść! – krzyknął nieznajomy.

Strateg dokładnie się mu przyjrzał. Był to wielki orzeł. Szpony miał zrobione z metalu, pewnie prawdziwe stracił. Kowalski skądś go znał, ale nie wiedział skąd.

- Kim jesteś? – spytał.

- Starym znajomym twoich rodziców – odparł szyderczo, po czym zaatakował komandosa.

Ptak był zbyt zaskoczony, by uniknąć ataku. Orzeł porwał go w górę, a następnie spuścił z wysokości na ziemię. Gdy strateg upadł, poczuł, że właśnie złamał sobie żebra. Z trudem się podniósł i ujrzał oponenta lecącego w jego stronę. Tym razem uskoczył w ostatniej chwili. „Ile ja bym teraz dał za Rico!” – przemknęło przez myśl naukowcowi. Jednak wiedział, że jego towarzysza tu nie ma. Zdezorientowany orzeł uderzył głową w ścianę, co dawało pingwinowi chwilę na uwolnienie kolegów. Rozwiązał ich, a Szeregowy wrzasnął:

- Uciekajmy stąd!!!

Kowalski uznał, że to faktycznie niezły pomysł. Lecz oprawca doszedł do siebie i odrzucił Edwina i Szeregowego, stając oko w oko ze strategiem. Uśmiechnął się do niego. Ptaka coś przerażało w tym uśmiechu, było w nim coś złowieszczego. Drżącym głosem spytał:

- Kim ty jesteś?

- Demonem z twoich najgorszych koszmarów – odrzekł z tym samym uśmiechem na twarzy.

Zamachnął się, by zaatakować, ale w tym momencie do pomieszczenia wpadła reszta oddziału.

- Rico, KABOOM!!! – wrzasnął Skipper.

Psychopata wyjął bazookę i wycelował w orła, a ten zaczął uciekać, tunelem.

- To jeszcze nie koniec, Kowalski – rzekł do naukowca orzeł uciekając tunelem.

„Wiem. Aż za dobrze.” – pomyślał, sam się sobie dziwiąc, strateg, a potem zemdlał.

C.D.N.

Co myślicie o naszym nowym orzełku?^^

Nie spodziewaliście się, że lemury nie będą zdrajcami, co? :P

Jak wam się ogólnie podoba notka?

Czekam na opinie!

S. D. P.