Rozdział IX: "We're Here, Because We're Here"

Kto zgadnie, skąd wziąłem tytuł, ma u mnie + 50 do zajebiaszczości ;)

I wiem, że obiecałem długi rozdział, ale… Meh… No nie dało się… Sory ;(

Jakby co, to mówcie, jak tam się wam podobało zakończenie ;)

___________________________________________________________________________

Dziam, dziam, dziam! W poprzedniej części „Brotherhooda”:

NN i Irish poszli na dno morza wraz ze statkiem. Naszym bohaterom udało się uciec, ale są gonieni przez pozostałych przy życiu podkomendnych Irisha.

Rozdział IX: „We’re Here, Because We’re Here”

Wszystkie zwierzęta widziały nieustannie przybliżającą się ścianę czerwieni. Bulgot, Carmen i Skipper chcieli płynąć w przeciwnym kierunku, lecz rozjuszeni ludzie Zdrajcy spychali ich w stronę wielorybników. To była pułapka. Niektóre delfiny zaczęły płynąć w stronę trójki z coraz większą szybkością z zamiarem ataku. Po chwili wszystkie ssaki zmierzały w ich stronę. Może, gdyby nasi bohaterowie nie zastanawiali się zbyt długo, bez problemu udałoby się im uciec, ale tak się nie stało. Zaczęli płynąć między statki, dopiero gdy delfiny były już obok nich.

Później wielokrotnie tego żałowali.

***

Skipper

***

To była jedna z tych chwil, których nigdy nie uda mi się zapomnieć. Niedobitki ludzi Irisha zaatakowały nas, dosłownie w tym samym momencie, w którym znaleźliśmy się pomiędzy łodziami wielorybników. To nie była walka o przetrwanie. To była rzeź. Masakra. Dziesiątki delfinów były przeszywane harpunami. Woda zrobiła się szkarłatna od ich krwi.

Choć żałuję, że to wtedy zrobiłem, to zacząłem uciekać w panice, pozostawiając przyjaciół. Wymijałem delfiny, opętane rządzą zabicia zarówno mnie i moich przyjaciół, jak i ludzi. Niewiele im ta rządza dawała, bowiem ludzie byli wprawionymi łowcami, więc trafiali bezbłędnie, prosto de celu. Miałem szczęście, że w ogóle uszedłem z życiem. Te kilkadziesiąt sekund, które zajęło mi znalezienie się za statkami, wydało mi się wieloma godzinami. Dostrzegałem, każdym najmniejszy nawet szczegół, słyszałem każdy jęk czy krzyk. Widziałem dokładnie każdą rysę na kadłubie, każdy glon. W moich uszach echem odbijały się wrzaski ranionych.

Zastanawiałem się, po co ludziom delfiny, ale po pomyśleniu, uznałem, że wolę nie wiedzieć.

Gdy już w końcu dotarłem do bezpiecznego miejsca, w którym okręty zdążyły przepłynąć, co można było wywnioskować, z czerwonej barwy wody, obejrzałem się za siebie. Między statkami nie unosiły się już nawet trupy. Wtedy spostrzegłem Bulgota płynącego w moją stronę…

***

Bulgot

***

Kiedy Skipper zaczął uciekać, uznałem, że to dobry pomysł, biorąc pod uwagę, to, że obok nas znajdowali się ludzie polujący na walenie. Ja i Carmen mieliśmy o tyle trudniej, że byliśmy więksi od pingwina, więc to oczywiste, iż ciężej było nam się przebić. Sprawy nie ułatwiali podkomendni Irisha, którzy ani myśleli ustąpić. Napierali na nas ze wszystkich możliwych stron. Większość z nich ginęła od harpunów. Gdy zostały ich już tylko kilku, krzyknąłem:

- I po co wam to?! Jak się nie pospieszycie, to też zaraz zginiecie!!!

Jednak to nic nie dawało. Ponownie nas zaatakowali. Jednak, zanim zdążyli cokolwiek zrobić, mordercze pociski przeszyły ich na wylot. Ze względu na to, że byliśmy już bliżej Skippera niż dalej, postanowiliśmy do niego jak najszybciej dołączyć. Płynęliśmy naprawdę szybko, jakimś cudem unikając licznych harpunów. Zobaczyłem, że jeden z nich leci wprost na Carmen i chciałem ją osłonić, ale… Pocisk wystrzelony przez jednego z wielorybników ranił mnie w twarz. Przez moje prawe oko i jego okolice przechodziła głęboka rana. Ból był potworny, nie do zniesienia. Jednak, to co zobaczyłem, gdy otwarłem oczy, było o wiele gorsze od nawet najbardziej niewyobrażalnego bólu.

Carmen powoli unosiła się w górę, podnoszona przez harpun. Nie mogłem tego znieść. Kątem oka ujrzałem szalupę ludzi, na wprost mnie, blokującą mi drogę ucieczki. Zarzucili sieć, abym nie mógł przepłynąć dołem. W normalnej sytuacji, uznałbym, że to koniec, ale byłem wściekły. Chciałem zemsty. Chciałem zabić, tych, którzy mi ją odebrali. Chciałem, by poczuli to, co ja. Zebrałem resztki sił i pozostawiając w tyle ciało Carmen, zacząłem płynąć w stronę łodzi. Wypatrzyłem swój cel. Wyskoczyłem z wody i złapałem dziecko jednego z wielorybników za rękę, a gdy znalazłem się po drugiej stronie szalupy, popłynąłem tak głęboko, jak tylko potrafiłem. Dzieciak utopił się już w połowie odległości, ale chciałem więcej. Gdy byłem już przy dnie, po prostu wypuściłem z zębów zwłoki i popłynąłem w stronę Skippera.

Nie towarzyszyły mi już żadne emocje. Ani złość, ani radość, ani nienawiść, tylko pustka, którą pozostawiła po sobie Carmen. Miałem wrażenie, że wraz z nią, odeszła jakaś część mnie. I pewnie tak właśnie było.

Nawet wiele lat później, nie byłem zdolny, by poczuć coś innego, niż chęć zemsty na ludziach. To było niewykonalne. Po prostu, za każdym razem, gdy skończyć z próbą zemsty, przypominała mi się ta chwila.

***

***

Skipper i Bulgot wypełzli na brzeg, w miejscu, gdzie jeszcze niedawno była siedziba Bractwa. Bulgot wstał jako pierwszy, i usiadł na kawałku gruzu, chowając twarz w płetwach. Oddychał ciężko i głośno, tak, że pingwin mógł bez problemu usłyszeć jego oddech. Podszedł do swojego przyjaciela i spytał:

- Jack, czy wszystko gra?

- Pewnie, że wszystko gra! Wyszła nas stąd piątka, a wróciliśmy tylko my dwaj! Nie może być lepiej! – wrzasnął delfin.

- A ty myślisz, że mi nie jest ciężko?! Przed kilkoma godzinami zginął mój brat, do cholery! I czy rozpaczam z tego powodu?! A ty się mazgaisz, jak jakaś dziewczynka!

- Tak ku*wa?! Czy straciłeś oko?! Czy straciłeś osobę, na której zależało ci bardziej, niż na czymkolwiek innym? Czy zabiłeś dziecko?!

- Co?

- To co ku*wa słyszałeś! Tak, zabiłem jakiegoś dzieciaka! I dobrze mi z tym do cholery! Czuję się zaje*iście! I zrobiłbym to jeszcze jeden, je*any raz! Nawet i sto razy!

- Nie widzisz, co się z tobą ku*wa dzieje?! Gadasz jak ten psychol, Irish!!!

- A może było mi pisane zostać takim psycholem?! Może, tak naprawdę, jestem taki sam jak on i niczym się od niego nie różnię?!

- Co ty mówisz? Ty przecież jesteś ten dobry – odparł nieco zdziwiony pingwin, już spokojniej.

- Byłem Skipper, byłem.

- Wystarczył ci taki lekki wstrząs, żebyś się zmienił?!

- Lekki wstrząs?! LEKKI?! TO CO DLA CIEBIE JEST CIĘŻKIM WSTRZĄSEM, DO KU*WY NĘDZY?!

- Nie przeginaj. Jack, rozumiem, że to dla ciebie jest szok, ale ja też przez to przechodziłem.

- Ciekawe, bardzo ciekawe. Zaskocz mnie czymś.

- Widziałem śmierć własnych rodziców.

- I co z tego?! Mnie moi właśni rodzice NIE CHCIELI! Oddali mnie do jakiegoś zapyziałego sierocińca, ot co!

- Przykro mi…

- Tobie przykro?! Za co? To nie ty mnie oddałeś do tego sierocińca, prawda?

- No nie, ale…

- Nie kończ. Po prostu nie kończ.

- Przecież możesz zacząć wszystko od nowa! Nie dramatyzuj do cholery!

- Od nowa? Spójrz na mnie i powiedz mi, co widzisz – Po tych słowach podniósł głowę do góry.

Widok rzeczywiście był przerażający. Cała prawa część twarzy Bulgota była zakrwawiona, zaś oko, przez które przechodziła rana, było czerwono-białe. Biel i szkarłat w jego źrenicy wyglądały, jakby toczyły ze sobą bitwę, o to, który z kolorów zatriumfuje. Na ostrych jak brzytwa i białych niczym śnieg zębach było widać ślady świeżej krwi. Zdrowe oko patrzyło się nieobecnie w dal.

Delfin wyczytał odpowiedź z wyrazu twarzy ptaka.

- Widzisz? Jestem potworem, który pragnie zabijać, który nie ma nic do stracenia.

- Masz jeszcze jedną rzecz.

- Niby jaką?

- Przyjaciela – Uśmiechnął się i podał Bulgotowi skrzydło. – To jak Jack, nadal chcesz się mścić?

Delfin nawet przez chwilę nie zmienił wyrazu twarzy i po chwili odrzekł chłodno:

- Jack już nie żyje.

Wypowiedziawszy te słowa podniósł się z miejsca i skierował się w kierunku wody. Przystanął nad brzegiem i wpatrywał się z obrzydzeniem w swoje odbicie w tafli wody. Nieliczne kropelki krwi wpadły do zatoki i momentalnie zniknęły. Skipper wpatrywał się w swojego przyjaciela. Ostatniego i jedynego, który mu pozostał. Teraz miał odejść. Tak zwyczajnie. Odejść i nigdy więcej go nie spotkać.

Jednak Bulgot odwrócił się w kierunku nielota. Skipper ujrzał jego brązowe oko i lekki uśmiech, w którym kryły się ból i tęsknota. Wtedy Jack zasalutował, a pingwin odwzajemnił gest, również się uśmiechając. Delfin niemal niedostrzegalnie skinął głową i na powrót zwrócił się ku oceanowi. Westchnął i wskoczył do lodowatej wody.

Skipper stał w tym samym miejscu. Patrzył, jak jego najlepszy przyjaciel oddala się bezpowrotnie w kierunku zachodzącego słońca, nie oglądając się za siebie. Wiedział, że też powinien odejść, ale nie potrafił. Stał w tym miejscu jeszcze przez kilka godzin, wpatrując się w linię horyzontu, jeszcze długo po tym, jak Bulgot zniknął mu z pola widzenia.

Wiedział, że ten delfin zabrał ze sobą jakąś cześć jego duszy. Nie musiał nad tym myśleć. Po prostu to wiedział.

THE END