Rozdział V: Wynalazek Robi Boom

Postanowiłem poczekać z nowym opowiadaniem, bo po wydarzeniach w nim zachodzących, dojdzie do tylu zawirowań, że na te notki, które teraz piszę, miejsca zwyczajnie nie będzie ;P No, to zapraszam do czytania i proszę o komentarze, jeśli łaska ;)

Rozdział V: Wynalazek Robi Boom

Po zakończeniu opowiadania historii przez Skippera, w bazie zapadła nieprzenikniona cisza, której nikt nie śmiał przerwać. Nawet, na ogół niezwykle rozgadane lemury, nie były w stanie wydusić z siebie słowa. Teraz wszyscy zrozumieli paranoję Skippera. Gdziekolwiek się nie udał, ktoś go zdradzał – DeWard w Gwatemali, Irish w Bractwie.

- Dobrze, więc jeśli to tyle, proponuję się położyć. Jutro czeka nas ciężki, pełen narzekań ze strony lemurów, dzień – rozkazał Skipper.

- Chyba masz rację – odparł Jefferson, a następnie dodał – A moglibyśmy u was się dzisiaj przespać, bo myślę, że Julian będzie przez całą noc biadolił, jaki to on jest biedny, a Clemson nawet nas nie wpuści.

- Hm… Tylko nie przeginajcie z muzyką – powiedział pingwini dowódca, po czym zwrócił się do stratega – Kowalski, pokażcie naszym gościom, gdzie mogą się ulokować.

- Tak jest.

Po kilku minutach, wszyscy poza naukowcem leżeli już wygodnie na swoich pryczach. Pingwiny na tych, które znajdowały się w głównym pomieszczeniu bazy, a lemury na tych rezerwowych, znajdujących się w laboratorium Kowalskiego.

- Tylko niczego nie ruszajcie – rzucił na odchodnym pingwin, wychodząc ze swojej pracowni.

- Tak, jasne, jasne, nic nie ruszamy – odrzekł machinalnie Jefferson.

Ptak westchnął cicho i położył się na swoim miejscu. Wszystkie pingwiny – nie licząc stratega – momentalnie zasnęły, choć nieustannie myślały o tym, co usłyszały dzisiejszego wieczora – historię o przemianie Bulgota z dobrego delfina, który nie zabiłby nikogo bez potrzeby, w opętanego rządzą zemsty maniaka. Jedynie Kowalski nie potrafił pogrążyć się we śnie i to nie dlatego, że tak bardzo przejął się opowieścią Skippera, tylko z powodu tajemniczego Orła. Co miał na myśli, mówiąc, że był przyjacielem jego rodziców? Dlaczego chciał go zabić? Czy miało to jakikolwiek związek z rodzicami Kowalskiego? Nie miał zielonego pojęcia. Pogrążony w tych rozmyślaniach, zasnął.

Nie wiedział, co dokładnie mu się przyśniło. Pamiętał tylko kilka rzeczy. Krzyk kobiety, lecący orzeł, krzyk nagle się urywa i słychać dźwięk rozrywanego mięsa, na liście, w których siedzi Kowalski spada kilka kropli krwi, orzeł odlatuje. Nic więcej mu się nie przypomniało, gdy w końcu się obudził. Otworzył oczy i podniósł się do pozycji siedzącej, przypominając sobie, o złamanych niedawno żebrach. Skrzywił się lekko z bólu, ale zeskoczył na ziemię i od razu poczuł zapach spalenizny. Spojrzał na drzwi laboratorium i stanął jak wryty, bowiem to właśnie stamtąd wylatywały opary szarego dymu, który z powodu braku jakiegokolwiek ujścia, zbierał się pod sufitem. Rico stał przed pracownią i usiłował ugasić ogień za pomocą gaśnicy.

- Stój Rico! – wrzasnął na całe gardło naukowiec.

- Czemuuu? – zapytał z rozczarowaniem na twarzy i charakterystycznym dla siebie akcentem psychopata.

- Bo substancja wydobywająca się z gaśnicy może uszkodzić mój najnowszej generacji – brawa dla mistrza – reaktor jądrowy!

- Jondrowy? – spytał ze zdziwieniem nielot dzierżący gaśnicę.

- Jądrowy – odparł strateg, szczególnie akcentując „ą”.

- Zaraz, zaraz, piana z gaśnicy uszkodzi ten cały reaktor, ale ogień to już nie? – zadał pytanie dowódca lemurów.

- Nie, gdyż, zbudowałem go w taki sposób, aby był ognioodporny. No wiecie, gdyby stało się coś takiego, jak teraz.

- Kowalski, mam ochotę was walnąć. I wiecie co? Chyba to zrobię – I rzeczywiście, po tych słowach, Skipper uderzył dryblasa w twarz z liścia.

- Szefie, a to niby za co?

- Za to, że nie potraficie nigdy o niczym pomyśleć!

- No jak to? Właśnie dlatego sprawiłem, że reaktor jest ognioodporny!

- Ale nie pomyśleliście, że może zajść potrzeba ugaszenia pożaru! I to jest myślenie do przodu?

- A kto powiedział, że nie da się go ugasić? Potrzebujemy tylko bardzo dużo wody.

- Rico? – rzucił szef w stronę podkomendnego, a ten pokręcił przecząco głową.

- Szefie, myślę, że mogę mieć pomysł.

- Już nic mnie dziś nie zdziwi, więc mówcie.

- Możemy wysadzić ściany, żeby do pomieszczenia wlała się woda!

- Hm… Nie, odpada. Strażniczka nie jest AŻ tak głupia, żeby nie zobaczyć wielkiej dziury w ścianie i ubytku wody.

Jednak, gdy tylko Rico usłyszał słowo „wysadzić”, nie zważając na rozkazy, wyjął ze swojego brzucha kilka bomb i rzucił nimi w ścianę pracowni naukowca. Woda wlała się do bazy, wypełniając ją niemal do połowy. Ogień natychmiastowo zgasł, lecz towarzysze popatrzyli na psychopatę z czymś w rodzaju wyrzutu.

- Żołnierzu, za niesubordynację będziecie musieli zamurować tą dziurę, zanim Alice połapie się, że coś nie gra.

- Ale szefie, przecież Rico ma taki odruch, nie można mu mieć tego za złe - próbowała bronić swojego chłopaka Kathy.

- To w takim razie, nie będziesz mu miała za złe, że musisz mu teraz pomóc.

Dziewczyna przeklęła cicho pod nosem, ale poszła pomóc Rico.

- Dobra ferajna, my musimy jakoś wypompować wodę – rozkazał Skipper. – Kowalski, jakieś sugestie?

- Moglibyśmy otworzyć drzwi do tunelu awaryjnego, który wpada do kanałów.

- Świetnie! Ruchy, ruchy!

W ciągu kilku minut, po wodzie nie został żaden ślad, jeśli nie liczyć tego, że lemury i pingwiny były mokre. Pingwinica i jej chłopak już kończyli łatać dziurę w ścianie. Szeregowy zapytał:

- Ale co wywołało pożar?

- Myślę, że to mogły być… - zaczął, Kowalski, ale Edwin mu przerwał.

- To były kosmiczne kałamarnice!

- To najświętsza prawda! – poparł kolegę Silva.

- Świętszej nie ma! – dodał Aaron.

- Te wredne ufole to zrobiły! – dorzucił swoje trzy grosze Chester.

- My nigdy nie kłamiemy – zakończył Jefferson.

- Hm… Nie, żebym wam nie ufał, czy coś, ale… Rico, daj proszę gogle, do wykrywania kontaktu „łapa-wynalazek”.

Pingwin posłusznie wydobył ze swojego brzucha rzeczony przedmiot i podał go naukowcowi, a ten założył okulary i przyjrzał się ssakom.

- Wiecie, ja nie chcę tu nikogo oskarżać, ale z tego co widzę, to wszyscy tykaliście moje wynalazki.

- A tam, nieprawda! Przecież twoje wynalazki nigdy nie działają poprawnie! – odrzekł Chester.

- Nie?

- No pewnie, że nie! Na przykład ten miotacz ognia z celownikiem optycznym, który sprawdzaliśmy w nocy! – koledzy dawali mu sygnały, żeby przestał mówić, ale on gadał jak najęty. – Albo elektryczny dupochlast. Pfff… Nawet skalibrować się tego nie da! O paliwie rakietowym to już nawet nie wspomnę.

- No, mówiłem – rzekł Kowalski z uśmiechem.

- Niby co?

- Że lemury nie potrafią nie dotykać wszystkiego dookoła!

- Nie?

- Nie.

- Nie?!

- Nie!

- NIE?!

- NIE!!!

- Widzę, że wasz dialog stoi na bardzo wysokim poziomie, ale jestem zmuszony wam przerwać – wtrącił się Jefferson. – Chester, musimy wracać na wybieg, zanim ludzie się zlezą do zoo.

- Ciesz się, twój kapitan cię uratował – zadrwił sobie pingwini strateg.

- Mówisz? Dzisiaj o dwudziestej czwartej w parku – szepnął Chester, zanim zniknął nad pokrywą wybiegu.

***

Skipper pozwolił pójść Kowalskiemu do Doris po zamknięciu zoo, więc strateg nie mógł doczekać się momentu, w którym ostatni zwiedzający opuści obiekt. Gdy to się stało, naukowiec nie tracił ani chwili i od razu pobiegł na wybieg swojej dziewczyny. Spędził z nią kilka godzin, wspominając i rozmawiając. Kiedyś przychodziło mu to z trudem, ale teraz zżyli się ze sobą tak bardzo, że mogli gawędzić ze sobą dosłownie bez końca. Kowalski w pewnym momencie zapytał się o Bulgota.

- To długa historia. Kiedy się urodziłam, Francisa już nie było. O jego istnieniu dowiedziałam się dopiero w wieku siedmiu lat. Gdy spytałam się rodziców, czy coś o nim wiedzą, zbyli mnie milczeniem. Okazało się, że oddali go do sierocińca, bo był zbyt słaby, żeby zostać w stadzie. Pewnego dnia uciekłam, żeby go stamtąd zabrać, ale powiedziano mi, że uciekł. Nie chciałam wracać do rodziców, więc również uciekłam. O tym, że był w Seaville dowiedziałam się dopiero od Parkera. Resztę wiesz.

Naukowiec pokiwał ze zrozumieniem głową. Spojrzał na zegarek. Dochodziła dwudziesta czwarta.

- Kochanie, muszę już iść.

- Skoro musisz, to idź – odrzekła z uśmiechem, który strateg mimowolnie odwzajemnił.

- Właśnie dlatego cię kocham – powiedział, po czym pocałował Doris w usta i wybiegł z jej habitatu.

***

Kowalski dotarł do parku, dokładnie wtedy, gdy wybiła godzina dwunasta. Rozejrzał się wokół, ale nikogo nie dostrzegł. Wtem usłyszał za sobą głos.

- No już myślałem, że nie przyjdziesz.

- Ja miałbym nie przyjść? Prędzej ty byś stchórzył.

- Ciekawa teoria Kowalski. Myślę, że już czas się rozliczyć, za to i owo.

- Też tak uważam.

Po tych słowach przeciwnicy rozpoczęli walkę.

C.D.N.

I jak? Sądzicie, że Kowalski wklepie Chesterowi?

Uważacie, że dobrze zrobił, wybierając rozwiązanie siłowe, którym na ogół tak gardzi?

Ogólna opinia o notce?

Piszcie! ;)