"Brotherhood" Rozdział II: Nie Wywołuj Wilka z Lasu

Kiedy trening się skończył, a kadeci ledwo łapali oddech, Natan kazał swoim żołnierzom iść za sobą. Zaprowadził ich do kwatery głównej bractwa. To był olbrzymi, podziemny kompleks, którego ściany, podłoga oraz sufit były wykonane ze lśniącego metalu.

- Widzicie ściany i całą konstrukcję? To, jak lśni? Lepiej będzie, jak powiem wam to od razu – zaczął Nicolson. – Otóż, każdy, który podpadnie, podczas gdy inni mają czas wolny, szoruje cały ten przybytek, dopóki nie osiągnie takiego efektu. Takie ostrzeżenie na przyszłość, żebyście się pilnowali.

Później zaprowadził ich do olbrzymiej jadalni, która od poczekalni różniła się tylko tym, że były tam długie ławy (co ciekawe – również zrobione z metalu), oraz stoły, ustawione tak ciasno, jak tylko się dało. Na końcu rozdzielił ich do pokoi i rzekł:

- Jutro w zatoce o tej samej porze – NN uśmiechnął się łobuzersko.

Jego podwładni westchnęli i powłócząc nogami skierowali się do pokoi. Wilk rozmyślnie zakwaterował dwa pingwiny wraz z dwoma delfinami, które go zaintrygowały. „Albo się polubią, albo się zabiją” – pomyślał.

***

Skipper i Neil padli wyczerpani na prycze od razu po znalezieniu pokoju. Mieli nadzieję, że treningi skończą się szybko, ale to było nadzieja głupiego. Neil zobaczył, że w ich kwaterze są nie dwa, a cztery łóżka i łatwy dostęp do zatoki. Po chwili w pomieszczeniu znalazł się delfin. Pingwiny popatrzyły na niego z zainteresowaniem. Podczas treningu w ogóle go nie widziały, a teraz najwyraźniej miały z nim dzielić pokój.

- Cześć. Jestem Jack – powiedział zakłopotany butlonos.

- Cześć. Ja jestem Skipper, a ten tłuk to mój brat, Neil.

- O ty mały dziadu! Ja ci dam tłuka! – krzyknął Neil i rzucił się na brata.

- Mam takie pytanie. Wy tak zawsze?

- Od rana do wieczora. Siedem dni tygodniu.

- Dobrze wiedzieć.

Po tych słowach, Bulgot usiadł na swoim posłaniu, patrząc, jak dwaj bracia się siłują. Trochę go to bawiło, trochę przygnębiało. Zawsze chciał mieć brata, ale co mógł poradzić? Nic. W międzyczasie Skipper spacyfikował swojego brata i z triumfalnym uśmiechem pomógł mu wstać. Kiedy bracia przysiedli na swoich łóżkach, Neil spytał:

- A więc Jack, skąd jesteś?

- Szczerze powiedziawszy, to prowadzę mocno koczowniczy tryb życia.

- Rozumiem – zaśmiał się ptak. – A może opowiesz nam coś o sobie?

- Nie ma co. Może wy?

- Jak chcesz. Nasi rodzice zginęli na wielkim tankowcu, podczas wiezienia ich do jakiegoś zoo, nam udało się (jakimś cudem) uratować i szwendaliśmy się po świecie, przez dłuższy czas. To tak z grubsza.

Delfin już chciał coś odpowiedzieć, gdy do pokoju wkroczyła czwarta postać. Była delfinicą o jasnozielonych oczach.

- Nie przeszkadzam zbytnio?

- Ależ skąd – odparł Jack, zanim zdążyli to za niego zrobić współlokatorzy.

Kiedy nieloty popatrzyły na niego z dziwnym wyrazem twarzy, on tylko wzruszył ramionami.

Patrzyli na nowo przybyłą z zaciekawieniem. Nie wyróżniała się zbytnio wyglądem, ot, delfin jak każdy inny. Przysiadła na swoim posłaniu i powiedziała szorstko:

- Mamusia nie uczyła, że to nieładnie się tak gapić?

Pingwiny spuściły wzrok i zajęły się sobą, ale Jack bardziej zainteresował się nieznajomą.

- Jak masz na imię?

- A czy to naprawdę jest ważne?

- Skoro najwyraźniej mamy wspólnie mieszkać, to chyba tak.

- Skoro tak… Jestem Carmen.

- Dość egzotyczne imię – powiedział lekko złośliwie Skipper.

- Powiedział ktoś, kto ma na imię Skipper – odparła z niekrytą satysfakcją dziewczyna.

- Tu cię ma! – krzyknęli zgodnie Neil i Jack.

- A idźcie w … - Jednak nie dokończył i machnął skrzydłem, zaś reszta zgodnie przybiła sobie piątki.

Wesołą atmosferę przerwał NN, który pojawił się w drzwiach.

- Co to ma być?! Jesteście spóźnieni na zbiórkę! Po kolacji, czeka was szorowanie!

***

Dwa pingwiny i dwa delfiny znalazły się na stołówce, wzięły trochę jedzenia i zajęły miejsce w kącie. Przysiadł się do nich jakiś wilk i przywitał się:

- Peter jestem. Z oddziału Starego Aina. Widzę, że jesteście tu nowi.

- Być może – odparł Bulgot.

- Na pewno. Jestem miły i trochę was wprowadzę. Tam macie największych szpanerów – Przy tych słowach wskazał grupę wilków i delfinów stojących przy barze i krzyczących w najlepsze. – Tam mózgowców, dalej przeciętniaków, następnie zwykłych frajerów, zaś na końcu weteranów. Chociaż, czekajcie… Irisha tam brakuje.

- A kto to ten cały Irish?

- Żywa legenda! Około dziesięciu lat temu dołączył do Bractwa. Już na starcie miał zdrowo przerąbane, bo pomimo tego, że był delfinem, to jego skóra nie było niebieska czy szara, tylko czarna! Zaś Irish kojarzy się z Irlandią, a jak wiadomo, tam ludzie są strasznie bladzi. Przezwisko uzyskał od swoich kolegów z oddziału. Jednak trzeba mu przyznać, że świetnie sobie radził. Lecz podczas jednej z misji, coś poszło nie tak. Kiedy po zwieńczonej sukcesem operacji wracali do bazy, ludzie polujący na wszelkiej maści walenie ich zobaczyli. I zaczęli strzelać. Podobno, kiedy Irish wrócił, nie wierzyli, że ciągle żyje. Cały był we własnej krwi. Był dziurawy jak sito. Nikt inny nie przeżył. Jakimś cudem nasz delikwent ma się dobrze, choć wygląda jak delfinia wersja Frankensteina. O patrzcie, tam idzie!

Ssak rzeczywiście całe ciało miał poznaczone głębokimi i płytkimi bliznami, co trochę kontrastowało z kolorem jego skóry. Miał nieobecny wyraz twarzy, a jego brązowe oczy wpatrywały się w jakiś odległy punkt, daleko z przodu. Po krótkiej obserwacji skończyli posiłek i skierowali się w kierunku swojej kwatery, ale przeszkodził im dowódca.

- A wy dokąd moje ptaszyny? I ssaczyny? Jest w ogóle takie słowo?

- Wątpię…

- Trudno. Zgodnie z obietnicą, dziś czeka was szorowanie!

- Cholera… - powiedzieli skazańcy zgodnie.

***

Przyjaciele siedzieli nad szorowaniem bazy już od kilku godzin i padali ze zmęczenia, a jutro miał być trening cięższy od dzisiejszego. I jakby tego było mało, NN powiedział, że jak coś spaprają, to będą szorować, dopóki się nie nauczą, więc starali się z całych sił, by wszystko lśniło nieskazitelną czystością. Skończyli dopiero o pierwszej nad ranem i smętnie powrócili do swojego pokoju, od progu padając na prycze. NN ocenił wyniki ich pracy i uśmiechnął się do siebie. „Potrafią współpracować. Dobry początek.” – pomyślał z satysfakcją.

C.D.N.

Co sądzicie o kaźni? :P

Czy Irish przypadł wam do gustu?

I'm waiting for your opinions people!!!

PS. A to mały rysunek, który może pomoże wam zobrazować sobie jakoś naszego delfiniego Frankensteina: