Rozdział VII: Gorące Krzesło Mode

W poprzednim odcinku:

Po zdradzie Irisha nasi bohaterowie dostali się na jego statek, NN był torturowany przez Zdrajcę, a Bulgot został pojmany.

(Tak, ponownie będą wulgaryzmy…)

Rozdział VII: Gorące Krzesło Mode

Bulgot obudził się w pustym pomieszczeniu, którego jedynym wyposażeniem było krzesło, do którego został przywiązany. Poczuł krew wypływającą z ust, a także rozdzierający ból głowy. Rozejrzał się po pokoju. W środku znajdowało się kilka wilków – zapewne ludzi Zdrajcy – i nic poza tym, jeśli nie liczyć Jacka. Jeden z drabów podszedł do delfina i tonem nie znoszącym sprzeciwu, powiedział:

- Kim jesteś, i co tu robisz, delfinku? – Bulgot nie mógł zdzierżyć, tego „delfinka”.

- Wal się – odparł chłodno.

- Widzę, żeś jest niezły chojrak. Świetnie, będzie trochę zabawy – zripostował, a następnie uderzył Jacka z całej siły w twarz, tak, że aż krzesło się przewróciło, a z ust delfina ponownie poleciała krew. – Zmieniłeś zdanie?

- Idź do diabła – powiedział machinalnie.

- Zapowiada się niezła zabawa. Podnieście krzesło i przytrzymajcie.

Kiedy podkomendni posłusznie wykonali zadanie, herszt uśmiechnął się szyderczo i wymierzył cios prosto w brzuch więźnia. Delfinowi zajęło chwilę ponowne złapanie oddechu, bowiem oprawca zadał jeszcze kilka ciosów, o równej sile. Wilk zapytał:

- Może teraz zmądrzałeś? Zapytam po raz kolejny: kim jesteś, i co tu robisz?

Bulgot pozwolił, by malutka kropla krwi spełzła, po jego brodzie, a następnie upadła na posadzkę, po czym spojrzał za wilka i się uśmiechnął. Odpowiedział:

- Pie*dol się.

Tego było wilkowi za wiele; wziął zamach, by ponownie uderzyć delfina, ale zamarł wpół ruchu, mrugnął parę razy, z jego ust pociekła ciepła krew i upadł na ziemię. Z jego karku wystawała rękojeść noża. Zdezorientowani ludzie martwego ciemiężyciela podbiegli do dowódcy. Pierwszy padł po dwóch sekundach, z kulką w głowie, a drugi po kolejnych trzech, z poderżniętym gardłem. Nagle liny trzymające Bulgota przy krześle poluzowały się i delfin mógł się bez problemu z nich wyswobodzić. Wstał i ujrzał sylwetkę Skippera.

- Dłużej się nie dało? – spytał ironicznie.

- Wyobraź sobie, że mam o wiele ciekawsze rzeczy do roboty, niż ratowanie twojej dupy.

- Uuuu… Zabolało, wiesz?

- Ty weź mnie stary nie dobijaj.

- Dobra, dobra. Co tu robiłeś, jak mogę widzieć?

- Przechodziłem i usłyszałem twój anielski głos, więc wiedziony miłością przyleciałem na skrzydłach anioła – rzucił sarkastycznie pingwin. – A teraz, pomóż mi ze związaniem tamtych dwóch.

- Niby jak?

- Proponuję użyć liny.

- Dziękuję panu za poradę, panie „ja-wszystko-wiem-najlepiej”.

- Ależ proszę.

Mimo tych drobnych złośliwości Bulgot ochoczo przystąpił do pracy, niemal zapominając o bólu. Po związaniu dwóch nieprzytomnych wilków, postanowili wrzucić je do morza, żeby nie narobiły niepotrzebnego hałasu. To samo zrobili ze zwłokami. Potem skierowali się w stronę swojego pierwotnego celu, po drodze spotykając Carmen i Neila. Miarowe kołysanie się statku zmieniło się w międzyczasie w istną huśtawkę, która dosłownie rzucała naszymi bohaterami na boki. Z powodu hektolitrów wody – pochodzących zarówno z morza, jak i z nieba – co chwila się ślizgali. W pewnym momencie pokład zalała wielka fala, który zmyła ich nad samą burtę. Jedynie Carmen nie była zagrożona wpadnięciem do morza. Skipper jednym skrzydłem kurczowo trzymał się poręczy, niczym życia, zaś drugim trzymał brata. Deszcz z każdą chwilą padał z coraz większą siłą, a skrzydło pingwina powoli zaczęło się ześlizgiwać z barierki. Skipper spadłby w morskie odmęty, gdyby nie Bulgot, który chwycił jego nogę zębami.

***

Skipper

***

Wiecie, jak to jest, czuć się, jakby dosłownie odje*ało wam nogę? Nie? Bo właśnie tak się czułem, gdy Jack chwycił mnie za moją prawą nogę. Z początku myślałem, że mu odbiło, tak samo jak Neil, który się zapomniał i ze złości, z chęcią zaatakowania Bulgota wyrwał się z mojego uścisku, po czym przez własną pochopność – wpadł do wody i zniknął wśród morskich fal. Popatrzyłem ze zgrozą w stronę delfina, myśląc, że ten chce mnie zabić, ale w tym momencie zrozumiałem, dlaczego to zrobił. Mianowicie, płetwami trzymał się barierki i gdyby choć jedną z nich się puścił, sam niechybnie by spadł. Z tego powodu złapał mnie zębami. Nie był to akt zdrady, tylko przyjaźni. Kto inny pewnie pozwoliłby nam spaść, ale nie Jack, o nie, on był uparty. Po chwili bezradnego zwisania, do poręczy podeszła Carmen, która najwyraźniej nie widziała całej sytuacji, bo nawet na nas nie patrząc, rzuciła:

- Ciekawy obrót spraw. Panowie zwisają sobie nad przepaścią, a jedyną osobą, która może wyciągnąć ich z opałów, jest, uwaga, nie mdlejcie, zachowajcie spokój, Carmen! Brawa!

- To nie jest chyba najlepszy moment, wiesz… - odrzekliśmy zgodnie.

- Ależ skąd! Idealny wręcz!

- Nie, nie idealny – wycedził przez zęby Jack.

- Aj tam, aj tam. Jack, wiesz jaka jestem. Jeśli mam was wciągnąć, to musicie powiedzieć: „Jesteśmy wystraszonymi panienkami, które może uratować jedynie  przewspaniała Carmen”!

- Co ku*wa?! – wyrwało mi się.

- To, co słyszałeś. Chyżo, chyżo!

Wraz z delfinem westchnęliśmy, ale po chwili wykrzyczeliśmy:

- Jesteśmy wystraszonymi panienkami, które może uratować jedynie przewspaniała Carmen!!!

- I pięknie! – Po tych słowach wciągnęła nas na górę i jej dobry humor w jednej chwili odszedł w zapomnienie. – A gdzie twój brat?

Jedynie pokręciłem ze zrezygnowaniem głową w odpowiedzi.

***

***

Irish grał na fortepianie, a NN siedział na swoim fotelu i kiwał głową w rytm, ponieważ znał ten utwór. W pewnym momencie rzucił:

- Irish, ja wiem, że jestem gościem i tak dalej, ale kilka ostatnich nut zarżnąłeś.

- Co ty nie powiesz. Sam byś pewnie zagrał lepiej.

- Tego nie powiedziałem.

Irish wstał po podszedł do stołu. Wilk cały czas podążał za nim wzrokiem. Delfin stał tyłem do Natana, więc ten nie mógł zobaczyć, co robił Zdrajca. Widział tylko, że ważył coś w płetwach. Odwrócił się po jakiejś minucie. W prawej płetwie trzymał jabłko, a w drugiej pistolet. Postawił owoc na głowie więźnia i odsunął się na jakieś dwadzieścia metrów.

- No chyba cię poje*ało! – krzyknął w panice NN.

- Oj tam, przesadzasz. Nie martw się, jeszcze nigdy nie chybiłem.

- Pocieszająca myśl.

-Nieprawdaż? A teraz się nie ruszaj, jeśli ci makówka miła.

Wilk mimo wszystko wiedział, że to dobra rada. Wtulił się w fotel, zamknął oczy i postarał się wczuć w rytm kołysania statku. Jego zmysły ekstremalnie się wyostrzyły – wywąchał najbardziej lekką woń, usłyszał najdrobniejszy dźwięk, poczuł najmniejszy bodziec. W jego nozdrza uderzył zapach pieczonych ryb – pewnie tuńczyków – jego uszu doszedł dźwięk skrzypienia desek i przesuwania się kontenerów, na skórze czuł wszystkie nierówności mebla, każdy mały ruch jabłka na swojej głowie. Mimowolnie zaczął się pocić. Nie bał się śmierci. Bał się samej świadomości, że zaraz, może zginąć. Jak to mówią, niewiedza jest darem. Przełknął ślinę i wbił pazury w miękką tkaninę. Ból, który poczuł, uzmysłowił mu, że jednego z nich mu brakuje. To był ten, który pół godziny temu Irish mu wyciął. Zacisnął zęby i czekał. Po kilka sekundach, które wydały mu się wiecznością, usłyszał strzał. Pomimo odległości, jaka dzieliło go i zdrajcę, miał wrażenie, że wystrzał jest niezwykle odległy. Poczuł przypływ ulgi, gdy coś stoczyło się z jego głowy. Rozluźnił mięśnie i otworzył oczy.

- Mówiłem, że nigdy nie chybiłem – rzekł z uśmiechem Zdrajca.

- Tym razem, tylko dzięki wspaniałej podpórce pod cel – bąknął sarkastycznie NN.

- Ta… To co, powtórka?

- Jesteś jakiś pier*olnięty! Nie!

- Widzę, że robisz się chamski. Coś trzeba z tym zrobić – wypowiedziawszy te słowa powrócił do stołu, z którego wziął broń i owoc.

Gdy znalazł się na powrót obok wilka, trzymał kilka przedmiotów – pistolet, nóż, stalowy, zaostrzony z obu stron, pręt oraz obcęgi.

- Powiedz: „A”.

- A to niby dlacze… - Jednak nie dokończył, gdyż Zdrajca skutecznie go uciszył, wkładając mu do ust pręt.

NN chciał zacisnąć szczęki, ale przedmiot za każdym razem, gdy tylko spróbował, boleśnie go ranił. Z przerażeniem spojrzał na Irisha i ujrzał to, czego się obawiał – delfin trzymał obcęgi i nóż. Więzień z rzucał się na prawo i lewo, starając się uciec, lecz to było bezcelowe. Zdrajca bez problemu chwycił obcęgami język wilka. W tym momencie, ból stał się nie do zniesienia. Jednak najgorsze miało się dopiero stać.

- Nie martw się, nie jestem jakimś potworem, nie będę tego niepotrzebnie przedłużał – powiedział łagodnie delfin, a następnie uciął język NN.

Chciał zawyć z bólu, lecz pręt mu to uniemożliwił. Wbrew jego woli, z jego oczu poleciało kilka zbłąkanych łez. Z jego ust wylewały się strumienie szkarłatu, spadając na resztę jego ciała. Irish wyrwał pręt z ust wilka i rzucił go na ziemię. Przechylił głowę i powiedział:

- Masz mi coś do powiedzenia?

Nicolson w odpowiedzi spróbował splunąć, ale wywołał jedynie rozbryzg własnej krwi, plamiąc nią delfina.

- Ty świntuchu. Nieładnie – Pokręcił z udawanym zrezygnowaniem głową.

W tym momencie do sali wpadli Skipper, Bulgot i Carmen. Od razu spostrzegli swojego dowódcę. Skipper rzekł:

- Ja uwolnię kapitana, a wy zajmijcie się delfinem.

- Ej, ej, ej, prr, czemu to my mamy się tłuc tym gościem, a nie na przykład ty? – spytała Carmen.

- A może wy się z nim pobijecie, a ja zajmę się łańcuchami? – rzucił Bulgot.

- Oj, Bulgotku, Bulgotku… Hm… Nie?!

- No to jak to niby zrobimy, co?! Kłócenie się raczej nic nie da.

Wtedy Zdrajca mruknął pod nosem:

- Dosyć mam tego pier*olenia.

Potem dało usłyszeć się kilka wystrzałów.

C.D.N.

Dam, dam, dam!!!

Jak tam wam notka się podobała/nie podobała?

Co myślicie o przesłuchaniu? O Neilu?

O, eeee… NN?

Jak sądzicie, do kogo strzelił Zdrajca na końcu rozdziału?

I jak wam się podobają kosmetyczne zmiany w wyglądzie bloga? Na lepsze czy na gorsze?

Jak ktoś nie skomentuje, a przeczyta, to nie wiem… Coś wymyślę xD

Pozdro ludzie i dzięki, że czytacie moje wypociny!!! Rządzicie!!!

PS. Czy taka długość notki jest odpowiednia? Czy może pisać dłuższe?
I teraz jedna, mało przyjemna kwestia... ;(
PS.2 Więc... Widzicie ankietę, prawda? Wiem, że ją widzicie ;) więc pewnie widzicie i wyniki, prawda? No, to chciałbym wiedzieć - jak oczywiście można - od kogo dostały mi się te dychacze. Bo nawet, jeśli założy się, że wszyscy komentujący, to i tak brakuje z czterech osób. Rozumiem - może nie ma czasu, może ochoty, może dziesiątka dana tak dla jaj, może coś jeszcze innego, ale jeśli naprawdę ocena w ankiecie jest szczera, to chyba napisanie tego jednego marnego komentarza nie jest jakimś nadludzkim wysiłkiem. Czy jest? Komenty są dla mnie o wiele bardziej motywujące, niż suche wejścia, czy nawet te oceny... Bo wiecie, jakbym był jakiś strasznie i totalnie chamski czy zdesperowany, to notki mogłyby się bardzo długo pisać... I to tyle mojego jęczenia. Przepraszam was za to, ale musiałem pomarudzić i postraszyć. No, to mam nadzieję, że coś poskutkuje ;)
Do następnej notki, czyli w skrócie: "nn" ;)