Rozdział VIII: Płyń Łódencjo, Płyń

Previously:

Bulgot uciekł z niewoli z pomocą Skippera. Neil wpadł do morza, zmyty z pokładu przez falę. Reszta naszych bohaterów dotarła w końcu do NN i Irisha.

Rozdział VIII: Płyń Łódencjo, Płyń

Po głośnych wystrzałach wszyscy zamarli. Jedynie Zdrajca się nie denerwował, bo wiedział do kogo strzelił. Nowo przybyli zaczęli się oglądać, doszukując się ran, ale ich nie znaleźli. Wiedzieli, kto dostał, lecz nie chcieli dopuścić do siebie tej myśli. Jednak spojrzeli na NN i ujrzeli to, czego się obawiali – z jego klatki piersiowej leciała krew. Bardzo dużo krwi. Jego głowa była nieznacznie przechylona w lewo, tak, że mogli zobaczyć jej wyraz. Była wykrzywiona w bolesnym grymasie, a z niegdyś żywych oczu wilka epatowała przerażająca pustka. Skipper jako pierwszy otrząsnął się ze zdziwienia i rzucił się w stronę Irisha krzycząc:

- Ty sku*wysynie! Zabiję cię!

Po chwili również Carmen i Bulgot otrzeźwieli i dołączyli do ataku. Zdrajca bez trudu unikał wszelkich ciosów, przy okazji wyprowadzając skuteczne kontry. Powalił Carmen i Skippera, podczas gdy Jack jakimś cudem dotarł do pistoletu, który Irish nieopatrznie porzucił. Podniósł broń, wycelował w Zdrajcę, po czym krzyknął:

- Irish! Poddaj się! To koniec!

Zdrajca, który stał bokiem do Bulgota, obrócił powoli głowę w stronę delfina, uśmiechając się przy tym psychopatycznie. Maniakalnie. Strasznie. Pomimo tego, że Jackowi drżały płetwy, a nerwy zaczęły odmawiać posłuszeństwa, a głos się załamywał, powiedział:

- Odsuń się do tyłu.

- Widzę, że zabijanie nie jest dla ciebie niczym przyjemnym – oznajmił Zdrajca. – Oszczędź i sobie i mnie zachodu i odłóż broń. Tak będzie lepiej – Jego głos był tak łagodny i melodyjny, że Bulgot nie mógł uwierzyć, iż należy on do Irisha.

- Mówisz? To patrz – Choć trochę się zaciął, to czuć było determinację w jego głosie.

Pociągnął z spust i po chwili zamarł. Zdrajca stał, jak stał, bez najmniejszego choćby zadrapania. W broni nie było już pocisków. Jack wystraszył się nie na żarty, kiedy zobaczył, że Irish, z tym samym psychopatycznym wyrazem twarzy idzie w jego stronę i rzekł:

- Może mały rewanż?

Delfin w odpowiedzi uśmiechnął się jeszcze szerzej ukazując swoje białe i ostre jak brzytwa zęby, na których gdzieniegdzie były jeszcze ślady krwi. Całość prezentowała się upiornie. Do tego Zdrajca nieustannie zmniejszał dystans między nimi. Bulgot w panice zaczął się cofać. Kątem oka spostrzegł Skippera i Carmen szykujących się do ataku i mimowolnie się uśmiechnął. Z miejsca tego pożałował, bowiem Zdrajca odwrócił się w ich stronę i zaatakował. Jack widział, że jak na razie, idzie im całkiem dobrze, więc zaczął szukać jakiejkolwiek broni. Znalazł coś lepszego. Mostek. Spróbował coś zrobić – uruchomić systemy obronne, znaleźć broń, cokolwiek. Jednak przez przypadek zaczął sterować statkiem, a ten niebezpiecznie się przechylił, o około dziewięćdziesiąt stopni. Delfin spadł na ścianę, jakby była podłogą. Domyślił się, że to samo stało się w sali balowej, więc poszedł w jej kierunku. Wszystko to, co teraz widział, wydało mu się surrealistyczne, jakby wyjęte z psychodelicznego filmu, z wizji szaleńca. Wyjrzał przez drzwi – które teraz znalazły się nad nim – do pomieszczenia, w którym znajdowali się Carmen, Skipper i Irish. Podciągnął się i już był obok towarzyszy i wroga. Zdrajca na ich szczęście stracił przytomność. Zauważyli, że bulaje powoli zaczęły pękać i co sił rozpoczęli szaleńczy bieg w stronę wyjścia, pozostawiając Irisha na pastwę losu. Gdy dotarli do drzwi, byli zmuszeni się zatrzymać, gdyż pod wpływem przechylenia, wyjście na zewnątrz było pewnym upadkiem. Odczekali chwilę, aż poziom wody podniósł się tak bardzo, że bez większych przeszkód mogli bezpiecznie w niej wylądować.

Płynęli przez dłuższą chwilę, zostawiając za sobą wrak statku. Nie odzywali się. Po prostu płynęli przed siebie, a głowę każdego zaprzątały inne myśli i wątpliwości. Jednak w ich umysłach ciągle pojawiał się obraz NN, umierającego na ich oczach. Z ich winy. Widok mrożący krew w żyłach. Wiedzieli, że tamta chwila na zawsze zapadnie im w pamięć. Wątpliwe jest, by ktokolwiek zapomniał wyraz twarzy kogoś, kto na ciebie liczył. Byłeś jego ostatnią nadzieją. I nawaliłeś. Przed oczami wciąż mieli zakrwawionego wilka, patrzącego pusto w dal. Mieli nadzieję, że Zdrajca zapłacił za swoje czyny najwyższą cenę. Jednak nie mogli mieć stuprocentowej pewności, że nie żyje, choć było to bardziej niż prawdopodobne; mimo to, każde z trójki chciało być tym, które zabije Irisha własnoręcznie. Tak brutalnie, jak Zdrajca zabił NN.

Z ponurych rozmyślań delfiny wyrwał dziwny dźwięk. Skipper go nie usłyszał, lecz zatrzymał się wraz z przyjaciółmi.

- Co jest? – zapytał.

Ssaki nie odpowiedziały, a tylko coraz uważniej przysłuchiwały się dźwiękowi. Po chwili Carmen spojrzała z przerażeniem na Bulgota, a ten skinął głową w odpowiedzi, przełykając przy tym ślinę.

- Spieprzajmy stąd!!! – wydarł się na całe gardło delfin.

Pingwin z początku był zdezorientowany i dopiero po chwili zaczął płynąć. Tempo narzucone przez ssaki było bardzo szybkie, jednak Skipper dzielnie dotrzymywał im kroku. Chciał zapytać, o co chodzi, lecz prędkość, z jaką płynęli, skutecznie mu to uniemożliwiała.

Nagle Bulgot i Carmen gwałtownie zmienili kierunek, w którym płynęli, więc Skipper zrobił to samo. Po chwili, ponownie zaczęli płynąć w innym kierunku. Jednak po kilku minutach dzikiego pędu, zatrzymali się ze zrezygnowaniem. Pingwin w końcu złapał oddech i wrzasnął:

- Mogę wiedzieć, dlaczego pływamy w tę i we w tę, jak skończeni idioci?

- Zaraz sam zobaczysz – odparł ponuro Bulgot.

- No jestem ciekaw.

W tym momencie delfiny nieznacznie się skrzywiły, jakby usłyszały coś niewyobrażalnie głośnego. Coś, co z niezwykłą prędkością się zbliżało. Zewsząd. Do uszu Skippera doszedł bardzo cichy dźwięk, przypominający piszczenie, a po chwili ujrzał setkę delfinów zbliżających się w ich kierunku. Płynęły ze wszystkich stron, zacieśniając pierścień i zamykając w nim naszych bohaterów.

- Orzesz ty… - wymamrotał pingwin.

Byli w ślepym zaułku, w sytuacji bez wyjścia. Krąg z każdą sekundą się zmniejszał, a horda rozwścieczonych wrogów parła naprzód nieubłaganie. Na ich twarzach malowała się wściekłość i nienawiść. Zdrajca miał wypełnić zemstę za ich wszystkich – jego podkomendni stracili wiele przez ludzi. Rodziny, bliskich, przyjaciół, dom, najcenniejsze rzeczy, jakie mieli w życiu. Po pustce przez nich pozostawionej pojawiała się chęć zemsty, na tych, którzy odebrali im wszystko – na ludziach.

Jednak Bulgot, Skipper i Carmen zabrali im nawet możność zemsty. Ludzie Irisha chcieli ich zabić, zatrzeć jakikolwiek ślad ich istnienia. Chcieli choćby namiastki zemsty, której tak

blisko już byli.

Nasi bohaterowie stanęli do siebie plecy w plecy. Wiedzieli, że i tak niechybnie zginą, ale woleli polec w walce, niż jak ostatni tchórze. Rozwścieczone i opętane rządzą rewanżu delfiny znajdowały się już tylko sto metrów od trójki. Przygotowali się na śmierć. Szybką i brutalną.

Wtem na wschodzie zaczęło się coś dziać. Woda stała się tam czerwona, a liczne delfiny zatrzymywały się, a następnie po prostu znikały nad powierzchnią wody.

Dla Bulgota, Carmen i Skippera było to, jak uśmiech losu. Lecz miny zrzedły im, gdy pojęli, kim tak naprawdę są wybawcy.

To byli ludzie. Ludzie polujący na walenie. Czyli na delfiny.

C.D.N.

Sory, że tym razem tak krótko, ale musiałem przerwać w tymże momencie ;(

Co myślicie o Irishu? Dostał to, na co sobie zasłużył?

I czy spodziewaliście się, że to NN oberwie?

Jak wam się podobały „dylematy” naszych bohaterów?

Nie martwcie się – następna notka będzie (a przynajmniej powinna być :P) dłuższa ;)

I teraz taka jakby ankietka (od teraz będę takie coś robić chyba w każdej notce xd):

Kto słucha KoRn? Jaki jest wasz ulubiony album i kawałek?

Moi faworyci w kategorii kawałek to „Right Now” i „Kiss”, zaś jeśli chodzi o album, to zdecydowanie „Take A Look In The Mirror”.

Tak więc: dzięki, że czytacie! Moc z wami xD

PS. Dziękuję wam za 3000 wejść, jesteście wielcy!