Rozdział VI: Przyczajony Wilczur, Ukryty Delfin

Uwaga, pojawiają się dwa wulgaryzmy, wygwiazdkowane, ale zawsze ;)
Ludzie, to już trzydziesta notka! Dzięki, że czytacie moje bohomazy!!! Jesteście wielcy! ;)

Ostatnio na „Sadystowych Pingach”:

Nasi bohaterowie odkryli zdradę Irisha i opracowali plan, ale podczas jego wykonywania NN dostał się do niewoli.

Rozdział VI: Przyczajony Wilczur, Ukryty Delfin

Irish siedział w wielkiej sali balowej, paląc papierosa i wczuwając się w jednostajny rytm kołysania się łodzi. Pomieszczenie było naprawdę duże, miało bowiem około dwudziestu metrów wysokości, siedemdziesięciu długości i dwudziestu szerokości. Podłogę wyłożono czerwoną wykładziną, która jednak trochę się zdarła przez te kilkanaście lat użytkowania. Wchodziło się dużymi, przeszklonymi drzwiami, za którymi znajdował się prostokąt około dziesięć na pięć, po którym podłoga nieznacznie opadała. Nad wzmiankowanym kwadratem był balkon wsparty na czterech kolumnach, do którego prowadziły schody z lewej i prawej strony. Kolumny i poręcze miały kolor ciemnozłoty. W centrum sali ustawiono wiele mebli; między innymi pianino, na którym zwykł grać Zdrajca.

Delfin kołysząc się na boki wraz z łodzią w głowie układał sobie plan działania. Na zwierzętach już się zemścił. Teraz przyszła kolej na ludzi, którzy go okaleczyli i zabili najcenniejszą osobę w jego życiu. Podniósł z pobliskiego stołu zdjęcie, na którym stał on i jakaś delfinica. Na obrazku były dwa podpisy: „Irish” i „Natalie”. Gdyby przeżyła, nie pałałby rządzą zemsty, nawet, gdyby sam został tak mocno okaleczony, jak był teraz. Była dla niego wszystkim, a przez dowództwo i ludzi ją stracił. Teraz miał zyskać coś, na co pracował przez kilka lat – zemstę. Brutalną i krwawą. Bezlitosną.

Z rozmyślań wyrwał go dźwięk otwieranych drzwi. Okazyjnie zaszczycając złoty żyrandol spojrzeniem, skierował swój wzrok na przybyszy. Kilku jego ludzi ciągnęło ze sobą jakiegoś wilka. Z początku Zdrajca go nie poznał, jednak po dokładniejszym przyjrzeniu się rozpoznał Nicolsona.

- Co my tu mamy? – spytał drwiąco.

- Facet przylazł i sobie robił z nas jaja, to go spraliśmy – odparł jeden z podwładnych.

- Pięknie. Posadźcie naszego gościa na tamtym fotelu i przywiążcie go łańcuchami.

Komandosi od razu wykonali polecenie. Łańcuchy zacisnęli tak mocno, że gdyby je zdjąć, to i tak byłoby wyraźnie widać, gdzie się znajdowały.

- Dobra, dziękuję wam za pomoc, a teraz wypad.

- Tak jest.

Delfiny pospiesznie opuściły salę, zostawiając Zdrajcę i NN sam na sam. Irish podniósł szklankę z wódką, która stała na pobliskim stole, i wylał jej zawartość na żołnierza, zaś ten natychmiastowo się obudził. Spróbował się wyrwać z pułapki, ale natychmiast tego pożałował. Miał złamane co najmniej dwa żebra, podbite oko, cały był obolały, miał wiele licznych zadrapań, z których leciały drobne strużki krwi, podobnie jak z jego ust. Jego oddech był nierówny, a wzrok nieobecny, lecz Zdrajca przywrócił mu świadomość, mówiąc:

- Witam w moich skromnych progach, Natan.

- Ależ cała przyjemność po mojej stronie – rzucił wilk ironicznie.

- Jak myślisz, co się teraz stanie?

- Znając życie i ciebie, to mnie zabijesz.

- Punkt dla ciebie. Drugie pytanie. Jak myślisz, czy jak wbiję w ciebie nóż, to umrzesz szybko, czy też powoli?

- Szybko.

- Punkt dla mnie – wypowiedział te słowa z pewną satysfakcją, po czym wbił ostrze między pierwsze a drugie żebro, w prawym boku wilka, a ten jęknął z bólu. – Kolejne pytanie. W ciągu ilu minut się wykrwawisz, jeśli tego nie zatamuję?

- Dziesięć, góra piętnaście.

- Hm… Dwa do jednego dla ciebie – rzekł, a następnie opatrzył ranę. – Dobra, teraz chyba wyrównamy. Dlaczego to robię?

- Niech się zastanowię… Bo jesteś zdrowo pier*olnięty i to leży w twojej je*anej naturze.

- Trzy do jednego! Takiego obrotu spraw się nie spodziewałem! Teraz zagadka z haczykiem. Co uszkodzę ci jako następne?

- Szyję? – zapytał z nutą nadziei w głosi wilk.

- Trzy do dwóch – odrzekł, po czym wbił nóż pod jeden z pazurów Natana.

***

Skipper, Bulgot, Neil i Carmen bez trudu dostali się na pokład, po czym rozdzieli się, by dotrzeć do sali balowej, w której miał przebywać Irish. Z całą pewnością szło by im o wiele łatwiej, gdyby nie ulewa i sztorm, które rozpętały się, jak na zawołanie. Jack stał za dużą skrzynią, a liczne krople wody obmywały jego twarz, gdy czekał, aż strażnik go minie. Delfin wybrał sobie drogę między kontenerami, która wydała mu się jedną z prostszych. Pościg mógł bardzo łatwo zgubić w labiryncie kontenerów, a do tego w razie potrzeby, mógł schować się do jednego z nich. Podłoga była bardzo śliska, więc co chwila się potykał, jednak to samo tyczyło się jego przeciwników. Po setnym już upadku postanowił, że pójdzie przy burcie, trzymając się poręczy. Okazało to się co najmniej kijowym pomysłem, bo po chwili spostrzegł go jeden z drabów i zaczął biec w jego stronę. Delfin zręcznie wyminął wilka, z zamiarem ogłuszenia go, lecz śliska podłoga sprawiła, że się poślizgnął i wypchnął wroga za burtę. Sam omal nie wypadł. Jednak zdołał popatrzyć na ssaka, który był już w wodzie. Próbował panicznie utrzymać się na powierzchni, ale hektolitry wody, zalewające go bezustannie, utrudniały mu to. Po niecałej minucie nierównej walki został na zawsze pochłonięty przez morskie odmęty.

Ssak podjął na powrót przerwany marsz, ale wrócił pomiędzy kontenery, gdyż tam było o wiele mniejsze prawdopodobieństwo, że zostanie wykryty; ale ono nadal było, więc siłą rzeczy musiał się na kogoś natknąć. Szkoda, że było to pięć wilków, które bez trudu go pokonały.

C.D.N.

I jak?

Co sądzicie o Irishu?

Jak widać NN, ma się... lepiej, niż gdyby był trupem ;)
Czekam na opinie ;P
Przypominam, że nie trzeb posiadać konta Google ;)