"Brotherhood" Rozdział IV: Ręka, Noga, Mózg Na Ścianie

Poprzednio na "Sadystowych Pingach":

Nasi komandosi pomyślnie przeszli test i poszli to oblać.

Irish okazał się zdrajcą, ale wymiar tej zdrady, nie jest jeszcze znany...

Rozdział IV: Ręka, Noga, Mózg Na Ścianie

- Chyba nie zostałem zrozumiany. Ja nie żegnam się z wami. Ja żegnam WAS – przy tych słowach nieznacznie się uśmiechnął i zasalutował.

Po wypowiedzeniu tych słów przez Irisha, rozpętało się istne piekło. Jego ludzie po tymże sygnale rozpoczęli prawdziwą rzeź – nie oszczędzali nikogo; ani dowódców, ani rekrutów. Zabijali każdego, bez litości. Ostre jak brzytwa noże raz po raz zadawały śmiertelne ciosy i pchnięcia, niezliczone kły i zęby przegryzały tętnice, pazury rozszarpywały ciało, kule wystrzeliwane z broni trafiały bezbłędnie, prosto de celu, zabijając i zadając ból. Komandosi padali martwi jeden po drugim, zdziwieni prędkością i precyzją zadawanych ciosów, z poderżniętymi gardłami, przestrzelonymi głowami i ciałami podziurawionymi i poszarpanymi za pomocą ostrzy i pazurów.
Na twarzach rekrutów malowało się przerażenie i zdziwienie, ale weterani i dowódcy swoje ostatnie, pełne wyrzutu i pogardy spojrzenia poświęcali Irishowi. Zdrajca stał na scenie, rozkoszując się tym widokiem. Po podłodze sali płynęły prawdziwe potoki krwi zabitych; ciecz zatrzymywała się dopiero pod miejscem przemowy delfina, tworząc tam szkarłatne jezioro, które samo w sobie przerażało. Irish niewzruszenie wyjął papierosa i zapalił. Jego ludzie już dożynali niedobitków, którzy jakimś cudem – i na swoje nieszczęście – przeżyli, a on przepełniony czymś na kształt euforii palił papierosa. Kiedy została już mała jego część, ssak rzucił niedopałem za siebie. Scena – zawczasu polana benzyną – z miejsca zajęła się ogniem. Delfin majestatycznie z niej zszedł i ujrzał dogorywającego szefa wszystkich szefów, znanego jako JJ i z szyderczym uśmiechem na twarzy splunął w jego stronę. Umierający delfin popatrzył prosto w brązowe, pozbawione wyrazu, oczy zdrajcy i dławiąc się krwią, z tytanicznym wysiłkiem powiedział:

- Jak mogłeś?

Irish zaśmiał się, pochylił się nad dowódcą i szepnął mu do ucha:

- Mogłem. I to zrobiłem. A teraz, ty i twoi idealistyczni ludzie skończycie jako popiół, drogi JJ.

- Zobaczymy się w piekle – wycharczał ostatkami sił konający i zanosząc się przy tym krwawym kaszlem splamił i siebie, i zdrajcę czerwonymi plamkami, niewiększymi od muchy.

- Pewnie tak. Jednak, to ty trafisz tam jako pierwszy – po tych słowach rozszarpał zębami gardło dowódcy, brudząc się juchą jeszcze bardziej.

Podniósł się i ponownie splunął w stronę – teraz już – trupa. Rozejrzał się i dotarło do niego, że wygrał. Dookoła stali jego towarzysze. Nie obchodziło go to, że o życiu więcej słyszeli niż wiedzieli. Wystarczyło to, że łatwo się ich kontrolowało, nawet bardzo. Znosili zabitych na jedną kupę, a kilka wilków poszło po benzynę. Popatrzył na zabitych i zorientował się, iż kogoś brakuje. Zawołał do siebie delfina, który był odpowiedzialny za to, by wszyscy się tu znaleźli – niejakiego Nicka.

- Wyjaśnij mi, dlaczego wśród zimnych trupów nie ma jeszcze tego pijaka Nicolsona.

- Pewnie zasiedział się w barze. No ale szefie, co może zmienić jeden wilczek w obliczu takiej przewagi licze… - Chciał powiedzieć „liczebnej”, ale nóż, który został wbity w jego gardło skutecznie mu to uniemożliwił.

Młodzik padł w konwulsjach na ziemię i drgał jeszcze przez chwilę, po czym zastygnął w bezruchu. Pozostałe zwierzęta nie spostrzegły, że ogień ze sceny zaczął się do nich niebezpiecznie zbliżać. Wszystkie, poza Irishem. Ten wziął tylko pełen kanister benzyny, którą polał podłogę w taki sposób, aby odcięła drogę ucieczki. Następnie zapalił zapałkę, którą upuścił na ziemię, a ta natychmiastowo podpaliła paliwo. Zza morderczych płomieni dało się usłyszeć wręcz potępieńcze krzyki uwięzionych wewnątrz piekielnego kręgu żołnierzy, którzy poczęli płonąć żywcem. Delfin niespiesznie oddalił się w stronę wyjścia, pozostawiając za sobą ślad z krwi, a także bazę bractwa, która była wypełniona ładunkami wybuchowymi.

***

Słońce bardzo powoli chowało się za linią widnokręgu, ograniczając widoczność, ale jednocześnie pozwalając zobaczyć gwiazdy. NN był już naprawdę pijany i nie było siły na tym świecie, która mogłaby odciągnąć go od kufla z piwem. Inna sprawa, że i jego ludzie nie próżnowali; Skipper i Neil spali pod ścianą, bez zamiaru obudzenia się w czasie szybszym, niż kilka godzin, a Bulgot i Carmen o czymś rozmawiali. Mówili dość nieskładnie i niewyraźnie, ale się rozumieli i to było najważniejsze. Kiedy Jack coś powiedział, dziewczyna zaśmiała się w głos i po chwili go pocałowała. Lekko zdziwiony chłopak oddał pocałunek dopiero po chwili. Nagle do całej piątki przyszedł właściciel budynku i krzyknął:

- Zamykamy! Spadać mi stąd!

- Ale że co? – spytał wilk, choć brzmiało to raczej jak: „Haleszezo?”, lecz by nie utrudniać wam czytania, trudności z wymową pominiemy.

- To co słyszałeś! Wypad, albo wyjmę moją dwururkę! – rozkazał kozioł

- No dobra, dobra, bez nerw ziom – W tym momencie podniósł się z miejsca, rozlewając resztki piwa oraz przewracając zarówno krzesło, jak i stół. – Drużyno! Idziemy!

- Ale czemu panie kapitanie? – zadał pytanie, nie ukrywając wyrzutu Bulgot.

- No właśnie? – dołączył się Neil, którego obudził wrzask.

- Bo nie ma dżemu! Jak wam się nie podoba, to było nie przyłazić! A teraz za mną, albo będziecie sprzątać bazę przez następny rok!

- Dobra, no idziemy, nie pali się – odparli zgodnie podkomendni.

Nie wiedzieli, że coś się jednak pali.

***

Kiedy nasi bohaterowie dotarli na miejsce, zastali ruiny. Baza została wysadzona w powietrze, razem ze wszystkimi w środku. Wszyscy poza NN byli już na tyle trzeźwi by zrozumieć, co tu zaszło. Zaś wilk zataczając się wybełkotał:

- No co tak stoicie jak trepy?! Na Giewont!

- Kapitanie, chyba pan jeszcze nie do końca wytrzeźwiał…

- Ja ci dam! Przełożonego pouczać! Do parteru i dwudziestkę!

- Ale on ma rację – poparli Skippera pozostali.

- Zdrada! Wszyscy do parteru, ale migiem! I pięćdziesiątkę! Raz, raz, raz!

Zanim komandosi skończyli ćwiczenie, dowódca padł na ziemię nieprzytomny. Podnieśli się i rozejrzeli. Nie było tu nikogo poza nimi. Czyli NN zwyczajnie spił się do nieprzytomności.

- Zanieście go pod ścianę czy coś, żeby nam nie wadził.

- Okej.

W międzyczasie Bulgot podszedł, by obejrzeć jedno z ciał. Na zwęglonych zwłokach dostrzegł coś, co go zaniepokoiło. Liczne ślady po pchnięciu nożem, miejsca, w których trafił pocisk i dosłownie rozerwane gardło. Od samego wybuchu coś takiego by się nie stało. I dobrze to wiedział. Ktoś ich zdradził.

Jednak NN musiał wytrzeźwieć, by był z niego jakikolwiek pożytek. Teraz cała reszta również postanowiła się położyć, gdyż zauważyli, że głowy bolą ich bardzo dotkliwie, za sprawą alkoholu, który dzisiaj wypili. Kiedy położyli się na ziemi, momentalnie zasnęli.

C.D.N.

I co, jak wam się podoba notka?

Spodziewaliście się TAKIEJ zdrady?

Podoba wam się taki lekki wstęp?

Czekam na opinie!

PS Włączyłem opcje komentowania bez konta Google, więc teraz już nie ma, że boli.

Proszę was ludzie, to nie boli!